68
Opomiarowanie zużycia wody i ciepła w budynkach wielorodzinnych
•
brak zaworów zamontowanych na przewodach cyrkulacyjnych,
zabezpieczających przed przepływami zwrotnymi, w wyniku których
następuje „przebicie” ciepłej lub zimnej wody przy zastosowaniu
baterii mieszalnikowych;
•
używanie spłuczek ciśnieniowych, powodujących „zrywanie” sprzę-
gła magnetycznego wodomierza, wówczas pomiar zostaje zafałszo-
wany nawet o 50%;
•
zapowietrzenie instalacji mogące powodować uderzenie hydrau-
liczne po awarii na sieci zewnętrznej, szczególnie gdy wodomierz
zamontowany jest w najwyższym punkcie instalacji;
•
metodyka rozliczania kosztów zużycia wody i ścieków; stosowanie
ryczałtu przy braku odczytu wodomierza w mieszkaniu;
•
zaokrąglenie odczytu do pełnych m
3
, co ma znaczenie przy niewiel-
kim poborze wody.
Wyeliminowanie części przyczyn powstawania nieścisłości leży po stro-
nie administracji. Jednak najistotniejszym powodem braku bilanso-
wania się wody są problemy metrologiczne. Najczęściej wynikają one
z zastosowania wodomierzy o nieprawidłowo dobranych parametrach.
Wspólnota mieszkaniowa rozlicza się według wskazań wodomierza
głównego. W celu sprawdzenia poprawności jego działania można zain-
stalować za nim wodomierz kontrolny o tej samej klasie dokładności.
x x x
Zdalny odczyt
Aby zautomatyzować odczyt wodomierzy, warto wymienić je na
modele współpracujące z modułami służącymi do zdalnego odczytu,
bez konieczności wchodzenia do lokali. Poza tym rozwiązanie to
pozwala na jednoczesny odczyt wskazań wszystkich wodomierzy (loka-
lowych i głównych), co jest jednym z warunków prawidłowego bilansu
wody. Ponadto ułatwia wykrycie niechcianej ingerencji, tj. przyłożenie
magnesu neodymowego do wodomierza, przepływ wsteczny, demon-
taż modułu, wyciek na instalacji wewnętrznej i innych.
x x x
Instalacja centralnego ogrzewania
Obecnie obowiązującym standardem dla budownictwa wielorodzin-
nego jest wyposażenie budynku w instalację centralnego ogrzewa-
nia. Uznana za higieniczną i wydajną jest powszechnie stosowana,
zarówno przy projektowaniu nowych budynków, jak też przy moderni-
zowaniu starych.
Rozporządzenie MSWiA z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie warun-
ków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych definiuje
instalację centralnego ogrzewania jako „układ przewodów cen-
tralnego ogrzewania w budynku wraz z armaturą i wyposażeniem,
mający początek w miejscu połączenia przewodu z zaworem odcina-
jącym tę instalację od węzła cieplnego lub przyłącza, a zakończenie
na grzejnikach”.
W obrębie lokalu stanowią ją: rury pionowe i poziome zasilające oraz
powrotne lub rozdzielacz i przewody rozprowadzające, najczęściej
podpodłogowe, a także grzejniki, zawory i regulatory.
x x x
Obowiązki techniczne właściciela i zarządcy
W przypadku gdy instalacja centralnego ogrzewania w budynku
została wyposażona w urządzenia służące do pomiaru zużycia ciepła
w lokalach, ich właściciel powinien zapewniać ich okresową legaliza-
cję lub wymianę. Tak jak w przypadku wodomierzy obowiązek lega-
lizacji ciepłomierzy wynika z § 6 pkt 3 i 6 Rozporządzenia Ministra
Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie rodzajów przyrządów
pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz
zakresu tej kontroli (DzU z 2008 r. nr 3, poz. 13 z późn. zm.).
Powyższe przepisy nie mają zastosowania do urządzeń wskaźnikowych
(tzw. podzielników kosztów). Według Głównego Urzędu Miar podziel-
niki kosztów ogrzewania (niezależnie od rodzaju konstrukcji i typu) nie
są przyrządami pomiarowymi w rozumieniu ustawy z dnia 11 maja
2001 r. − Prawo o miarach (DzU z 2013 r. poz. 1069, z 2015 r. poz.
978 oraz z 2016 r. poz. 542). Zgodnie z przepisami (art. 4 pkt 5
ustawy) przyrządem pomiarowym jest urządzenie, układ pomiarowy
lub jego elementy przeznaczone do wykonania pomiarów samodziel-
nie lub w połączeniu z jednym lub wieloma urządzeniami dodatko-
wymi. W związku z powyższym podzielniki kosztów nie podlegają lega-
lizacji, natomiast muszą spełniać wymagania polskich norm: zasilane
energią elektryczną – PN-EN 834:1999, a te działające na zasadzie
parowania dyfuzyjnego – PN-EN 835:1999.
x x x
Określenie granic instalacji
Ze względu na konieczność prawidłowego określenia własności
urządzeń pomiarowych, niezmiernie ważne jest ustalenie granic
instalacji, czyli tzw. części wspólnych nieruchomości. Ma to szcze-
gólne znaczenie w przypadku budynków nowych, tzw. podewelo-
perskich.
Ustawa o własności lokali nie precyzuje granic instalacji i własności
urządzeń w nieruchomościach, a jest to niezmiernie ważne z punktu
widzenia zarządcy nieruchomości i prowadzonych przez niego rozli-
czeń mediów. Kwestię granic nieruchomości wspólnej, a więc i włas-
ności urządzeń pomiarowych w jej obrębie, należy uregulować
uchwałą podjętą przez mieszkańców.
Jeśli chodzi o instalacje kanalizacyjne, wodociągowe i centralnego
ogrzewania, sprawa jest dość prosta. Za punkty zaliczane do insta-
lacji wspólnych i stanowiące granice oddzielające je od lokalowych,
powinny być uznane: odejście (odnoga) od pionu kanalizacyjnego,
oplombowany wodomierz, zliczający ilość dostarczonej wody ciepłej
i zimnej, oraz ciepłomierz na wejściu instalacji lokalowej lub podziel-
nik na grzejnikach. W przypadku instalacji starego typu, czyli wielo-
punktowego zasilania lokalu, część wspólną stanowi cała instalacja
centralnego ogrzewania razem z grzejnikami.
fot. Fotolia.com
Fot. 2. Wodomierze lokalowe: wody ciepłej (oznaczony kolorem czerwonym) i zimnej
(oznaczony kolorem niebieskim)
