Page 28 - Hale Przemysłowe 2014

26
Posadzki przemysłowe – kryteria doboru odpowiedniego rozwiązania technologicznego
Rys. 2. Przykładowe układy warstw dla różnych posadzek żywicznych: a) gładkie powłoki ochronne przy niewielkich obciążeniach mechanicznych, b) antypoślizgowe powłoki ochronne przy niewielkich obciążeniach
mechanicznych, c) gładkie posadzki w magazynach, halach przemysłowych, fabrycznych itp.
Podłoże pod posadzki z żywic musi być:
• suche (do 4% wilgotności masowej, pomiar metodą CM lub metoda-
mi bezpośrednimi, np. wagowo-suszarkową),
• zabezpieczone przed kapilarnym podciąganiem wilgoci,
• równe,
• nośne i stabilne oraz z otwartymi porami,
• czyste, a także wolne od substancji mogących pogorszyć przyczepność
(mleczko cementowe, kurz, pył, luźne i niezwiązane cząstki, środki
antyadhezyjne, inne zabrudzenia).
Spadek podłoża (o ile jest wymagany) powinien wynosić przynajmniej
1% (wartość zalecana 1,5–2%) w kierunku wpustów podłogowych.
Powierzchnię oczyszcza się poprzez odkurzanie, zmywanie, czyszczenie
mechaniczne, szorowanie, szlifowanie, oczyszczanie strumieniowo-ścier-
ne, frezowanie, śrutowanie, metody hydrodynamiczne, oczyszczanie
płomieniowe (wypalanie) itp. Sposób przygotowania powierzchni i usu-
nięcia zanieczyszczeń należy dobrać do stanu istniejącego podłoża, np.:
metody hydrodynamiczne (woda pod wysokim ciśnieniem) stosuje się
do oczyszczania bądź powierzchniowego usuwania betonu na głębokość
do 2 mm lub w celu pozbycia się membran, resztek asfaltu, kolorowych
oznaczeń itp. Materiały bitumiczne, farby oraz smoły można usunąć
poprzez frezowanie, piaskowanie lub groszkowanie. Skutecznym sposo-
bem eliminacji zanieczyszczeń chemicznych może być metoda płomie-
niowa. Frezowanie pozwala zdjąć wierzchnią warstwę podłoża o niskich
parametrach wytrzymałościowych, często wraz z powierzchniowymi,
trudno usuwalnymi substancjami, natomiast śrutowanie umożliwia
pozbycie się stwardniałego zaczynu cementowego.
Reasumując, betonowe podłoże powinno być czyste, nośne, stabilne
i wysezonowane przynajmniej przez 28 dni oraz cechować się wilgotnością
masową nieprzekraczającą 4%. Największym problemem jest wilgotność
oraz zaolejenie podłoża. Nie zawsze zaolejone warstwy można usunąć
(choć jest to najlepsze rozwiązanie), w takiej sytuacji należy zastosować
specjalne środki pozwalające na zniwelowanie szkodliwego wpływu zanie-
czyszczeń olejowych na powłokę żywiczną. Przed ich użyciem niezbędne
jest mechaniczne oczyszczenie powierzchni oraz jej umycie wodą pod
ciśnieniem. Kolejnym etapem jest naniesienie preparatu czyszczącego,
odczekanie ok. kilkunastu minut do momentu wystąpienia pienienia oraz
odessanie zabrudzeń z powierzchni. W zależności od zabrudzenia podłoża
konieczne może być powtórzenie ww. czynności. Bezpośrednio po ich
wykonaniu, na wilgotną powierzchnię należy nanieść specjalną żywicę
epoksydową, blokującą kapilary i niepozwalającą na przemieszczenie się
zanieczyszczeń olejowych pozostałych głębiej w podłożu.
Nie mniej istotną kwestią jest odpowiednie przygotowanie materiału do
aplikacji. Jest to szczególnie ważne w przypadku wyrobów dwuskładni-
kowych. Po starannym wymieszaniu ze sobą żywicy i utwardzacza (przy
W literaturze przedmiotu znaleźć można różne kryteria podziału
posadzek wykonanych z żywic syntetycznych. Najczęściej dzieli się je na
posadzki typu:
• powłokowego – grubość warstwy żywicznej do ok. 0,5 mm,
• wylewanego – grubość warstwy żywicznej rzędu 1–4 mm,
• szpachlowego – grubość warstwy żywicznej w granicach 3–25 mm
(ze względu na cenę stosowane są najrzadziej).
Przykładowe układy warstw dla różnych posadzek żywicznych pokazano
na rysunku 2.
Posadzki powłokowe stosuje się w pomieszczeniach nienarażonych na
intensywne obciążenia ruchem kołowym (ruch lekki, ewentualnie średni)
i przy słabym lub ograniczonym działaniu agresywnych mediów. W prak-
tyce są to obiekty budownictwa ogólnego (lub użyteczności publicznej),
rzadziej przemysłowego.
Posadzki wylewane epoksydowe wykorzystywane są w budownictwie
ogólnym, przemysłowym i użyteczności publicznej, w przypadku wysokich
obciążeń mechanicznych (ruch średni i ciężki) i/lub przy obecności agre-
sywnych mediów. Żywice poliuretanowe w tego typu posadzkach stosuje
się wtedy, gdy wymagane jest użycie materiału elastycznego. Należy
jednakże pamiętać, że odporność poliuretanów na działanie agresywnych
substancji chemicznych jest mniejsza niż epoksydów. Z drugiej strony
żywice epoksydowe są bardziej wrażliwe na promieniowanie UV. Spotyka
się także żywice poliuretanowo-epoksydowe cechujące się większą odpor-
nością mechaniczną i chemiczną niż posadzka poliuretanowa przy pewnej
elastyczności, czego z kolei pozbawiona jest posadzka epoksydowa.
Posadzki szpachlowe stosuje się przy ciężkich warunkach eksploatacyjnych
i przy oddziaływaniu bardzo agresywnego środowiska.
Do transportu lekkiego (ruchu lekkiego) zalicza się pojazdy na kołach
ogumionych o nacisku na oś do 20 kN oraz ruch pieszy. Terminem
„średni transport” (ruch średni) określa się pojazdy na kołach ogumio-
nych o nacisku na oś poniżej 50 kN i niewielkim obciążeniu dynamicz-
nym. Natomiast transport ciężki (ruch ciężki i duży) obejmuje pojazdy
na kołach ogumionych o nacisku na oś powyżej 50 kN oraz na kołach
twardych o nacisku na oś powyżej 6 kN. Żywice stosowane do posadzek
obciążonych ruchem lekkim powinny cechować się wytrzymałością na
ściskanie minimum 30 MPa, w przypadku ruchu średniego i ciężkiego
wynosi ona odpowiednio 45 i 50 MPa.
Parametry i właściwości dostępnych na rynku żywic syntetycznych
pozwalają nie tylko uzyskać warstwę użytkową odporną na ekstremalne
obciążenia mechaniczne i chemiczne, ale również umożliwiają na wy-
konanie posadzki przy braku przeciwwilgociowej izolacji jej konstrukcji
oraz na podłożach mokrych i zaolejonych, bez ryzyka późniejszego
odspajania się warstwy żywicznej. Jest to bardzo istotne przy remontach
i naprawach uszkodzonych posadzek przemysłowych.
rys. Weber (3) 1
3
2
1
4
5
2
1
5
6
4 2
1.Podłoże
2.Gruntowanie
3.Powłokaochronna
4.Posypka zpiaskukwarcowego
5.Lakierowanie
6.Warstwanośna (czysta żywica lub zdodatkiempiaskukwarcowego)
a) b) c)