Page 26 - Hale Przemysłowe 2014

24
Posadzki przemysłowe – kryteria doboru odpowiedniego rozwiązania technologicznego
kowych). Produkty tego typu zwiększają ponadto wytrzymałość na
szkodliwe czynniki atmosferyczne oraz wnikanie olejów i tłuszczów.
Nie wpływają jednak zasadniczo na odporność chemiczną posadzki. Do
pielęgnacji tak wykonanego podłoża po utwardzeniu stosuje się specjalne
impregnaty zawierające najczęściej żywice akrylowe albo epoksydowe.
Stanowią one także zabezpieczenie przeciw okresowemu oddziaływaniu
wody i preparatów myjących.
Jeszcze innym rozwiązaniem wpływającym na zwiększenie odporności
betonu są samopoziomujące, cienkowarstwowe (od 4–6 mm)
posadzki przemysłowe. Należą one do materiałów przyjaznych dla
wykonawcy – ich aplikacja nie jest trudna (za pomocą pompy), nie
wymagają zacierania ani specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Ich
dodatkową zaletą jest możliwość wykonania tzw. posadzek superpła-
skich (nierówność powierzchni rzędu 1 mm na 2 metrach długości) oraz
obciążenia ruchem pieszym już po 2–3 godzinach od wykonania. Z tego
względu są one chętnie stosowane przy pracach remontowych, gdzie nie
ma zapasu wysokości. W zależności od obciążeń mogą to być systemy
jedno- lub dwuwarstwowe.
W przypadku rozwiązań tego typu możliwe jest także wykonanie super-
płaskiego podkładu pod posadzkę z żywic syntetycznych oraz posadzki
dekoracyjnej. Przy czym należy pamiętać, aby zwrócić uwagę na przy-
gotowanie i stan podłoża – zwłaszcza na ewentualne rysy – ze względu
na niemal zerowy skurcz możliwe jest wykonywanie dużych powierzchni
bez dylatacji strefowych. Drugą, bardzo ważną rzeczą jest odpowiednia
konsystencja wylewanej zaprawy. Bezwzględnie należy ją na bieżąco
kontrolować za pomocą pierścieniowego testera rozpływności – do
pierścienia wlewa się zarobioną zaprawę i sprawdza średnicę rozpływu po
jego podniesieniu (szczegóły podaje zawsze producent systemu).
x x x Posadzki z żywic syntetycznych
Najliczniejszą grupę posadzek stanowią posadzki żywiczne. Mogą być
wykonywane na bazie syntetycznych spoiw: epoksydowych, poliuretano-
wych, akrylowych, epoksydowo-poliuretanowych, winylowo-estrowych,
poliestrowych, epoksydowo-cementowych.
Wwykonawstwie posadzek przemysłowych dominują żywice poli-
uretanowe i epoksydowe, rzadko natomiast robi się posadzki na bazie
żywic poliestrowych czy akrylowych. Te ostatnie były chętnie stosowane
w przemyśle spożywczym, bowiem właściwości żywic akrylowych po-
zwalały na relatywnie szybkie wykonywanie prac (zwłaszcza remonto-
wych), także w niskich temperaturach. Praktyka wykazała jednak, że
są one mniej trwałe od powłok epoksydowych czy poliuretanowych,
zwłaszcza w pomieszczeniach i halach z produkcją mokrą.
Cechą żywic epoksydowych jest wysoka odporność mechaniczna (wytrzy-
małość: na ściskanie 40–90 MPa, na zginanie 20–40 MPa, na rozciąganie
12–20 MPa), twardość i odporność na ścieranie, uderzenia czy zarysowa-
nia. Z tymwiąże się jednak sztywność powłoki. Sam proces sieciowania
i twardnienia, zwłaszcza przy stosowaniu kruszywa kwarcowego jako wy-
pełniacza, przebiega z minimalnym skurczem. Żywice tego typu są mniej
wrażliwe na wilgotność resztkową podłoża i wysoką wilgotność powietrza
podczas aplikacji oraz twardnienia niż żywice poliuretanowe. Nie wchodzą
w reakcje z agresywnymi mediami, zarówno kwaśnymi, jak i alkalicznymi.
Są także odporne na roztwory kwasów nieorganicznych i organicznych (z
wyjątkiem fluorowodorowego i octowego), roztwory soli nieorganicznych
i wodorotlenków oraz na materiały pędne czy smary. Ograniczoną odpor-
ność wykazują na substancje utleniające (chlor, kwas azotowy), alkohole
(np. metanol), estry (np. octany butylu), ketony czy węglowodory.
Poza tym epoksydy są niewrażliwe na wpływ warunków atmosfe-
rycznych, jedynym ich mankamentem jest skłonność do żółknięcia
i kredowania w wyniku działania promieni UV. Nie wpływa to jednak
negatywnie na parametry użytkowe powłoki.
Dwuskładnikowe żywice poliuretanowe, podobnie jak epoksydowe,
wiążą z minimalnym skurczem. W przeciwieństwie do epoksydowych
są jednak elastyczne, mają zdolność mostkowania rys podłoża oraz są
bardziej odporne na uderzenia, i to w niskich temperaturach. Są także
niewrażliwe na promieniowanie UV oraz na starzenie. Niestety ich para-
metry wytrzymałościowe są niższe niż w przypadku epoksydów, dotyczy
to zwłaszcza odporności na ścieranie (wytrzymałość na rozciąganie rzędu
2,2–3,5 MPa, wydłużenie względne przy rozciąganiu do 160%).
Jeśli chodzi o odporność chemiczną, żywice poliuretanowe nie wcho-
dzą w reakcje z paliwami (materiały pędne), smarami, rozcieńczonymi
kwasami i zasadami, jak również olejami, tłuszczami, aromatycznymi
węglowodorami i estrami. Są jednak mniej odporne na stężone zasady,
zwłaszcza w podwyższonych temperaturach, oraz na ketony.
Ponadto są obojętne na wpływ warunków atmosferycznych. Cechą
charakterystyczną wszystkich poliuretanów jest ich wrażliwość na wilgoć
w podłożu oraz wysoką wilgotność względną powietrza. Dotyczy to
momentu aplikacji, jak i procesu sieciowania. Z tego też względu żywice
poliuretanowe wymagają szczególnej ochrony przeciwwilgociowej (do
momentu stwardnienia).
Na rynku dostępne są żywice będące swoistymi hybrydami, np. epoksydo-
wo-poliuretanowe. Wykazują one cechy właściwe zarówno epoksydom, jak
i poliuretanom, np. elastyczność w połączeniu z odpornością na ścieranie.
Żywice z polimetakrylanu metylu z kolei cechują się szybkim czasem
utwardzania (dochodzącym nawet do 60 minut) oraz możliwością
układania w niskich (ujemnych) temperaturach. Z parametrów wytrzy-
małościowych należy wymienić trwałość, odporność na uderzenia oraz
wytrzymałość mechaniczną.
Żywice poliestrowe są odporne na substancje kwaśne, agresywne (kwasy
organiczne i nieorganiczne) oraz utleniające (np. kwas azotowy, chro-
mowy, związki chloru), jak również na ścieranie, zarysowanie, a ponadto
wykazują dobre parametry wytrzymałościowe (np. na rozciąganie rzędu
15–18 MPa). Wchodzą natomiast w reakcje z alkaliami. Odporność
chemiczną wszystkich żywic określa producent. Należy podkreślić, że
produkty z tej samej grupy (np. epoksydowe czy poliuretanowe) mogą
znacznie różnić się od siebie odpornością chemiczną. Niedopuszczalne
jest zatem przyjmowanie wspomnianej wartości „przez analogię”. Tym
bardziej, że czynniki agresywne można podzielić na dwie grupy, zależne
od rodzaju obiektów:
• agresywne środowisko występujące w budynkach użyteczności publicznej,
• agresywne środowisko występujące w budynkach przemysłowych.
W pierwszej grupie wymienić należy przede wszystkim środki dezynfe-
kujące i czyszczące, zawierające detergenty, roztwory kwasów organicz-
nych i nieorganicznych, związki chloru, rozpuszczalniki organiczne,
estry itp., jak również materiały pędne (benzyna, olej napędowy, środki
odladzające) w przypadku parkingów, oraz czynniki atmosferyczne czy
promieniowanie UV – w przypadku parkingów odkrytych.
Zupełnie innymi właściwościami cechuje się agresywne środowisko
budynków przemysłowych. Oczywiście w zakładach przetwórstwa żyw-
ności istnieje konieczność czyszczenia i dezynfekcji posadzek, ale może się
zdarzyć obciążenie bardziej agresywnymi mediami: roztworami kwasów,
ługów, fenolami, olejami, tłuszczami, produktami ropopochodnymi,
kwasami organicznymi (np. mlekowym), nieorganicznymi itp.