Izolacja pozioma i pionowa podczas renowacji obiektów zabytkowych
30
(np. poprzez zastosowanie generatorów mikrofalowych) w pasie
odtworzenia izolacji, zwiększy się możliwość penetracji materiału
w kapilary muru, a w połączeniu z iniekcją ciśnieniową spowo-
duje ich całkowite wypełnienie.
Wszystkie iniekcje w przegrodę wymagają starannego kontro-
lowania zużycia preparatu w każdym otworze. W przypadku
przepony dwurzędowej należy uwzględnić możliwość wzrostu
jego wykorzystania (podobnie w iniekcji dwustronnej).
W murach o grubości powyżej 60 cm nie zaleca się iniekcji
jednostronnej. Nie znaczy to, że nie jest ona możliwa. Wyko-
nuje się ją w murach o grubości nawet powyżej 100 cm, należy
jednak pamiętać, aby przy jej realizacji z zastosowaniem alkilo-
metylosilikonianów przyspieszyć proces krystalizacji iniektu za
pomocą sprężonego dwutlenku węgla podawanego bezpośrednio
do otworu hydrofobowego.
Przepona izolacyjna powstaje w wyniku reakcji składników pre-
paratu z dwutlenkiem węgla zawartym w powietrzu. Produktami
tych reakcji są: krzemionka (przyczyniająca się do zamykania
kapilar) i poliorganosiloksan (powodujący hydrofobizację ścian).
Aby przepona była szczelna, otwory muszą być równoległe.
Jeśli mury są grube, wymagane jest zachowanie szczególnej
staranności podczas realizacji prac. Do wykonania jednostron-
nej przepony niezbędne jest zastosowanie specjalnych stolików
montażowych do prowadzenia młotowiertarek po to, by zacho-
wać poziomy kąt nachylenia otworów oraz ich równoległość.
W takich murach nie powinny one mieć maksymalnie dopusz-
czalnego rozstawu.
W starych murach znacznej grubości, ze względu na wielowie-
kowe wytężenie konstrukcyjne, mogą występować wewnętrzne
spękania, rozstępy lub kawerny. Wówczas przed aplikacją płynów
hydrofobowych (najlepiej dwufunkcyjnych, potrafiących prze-
rywać połączenia między kapilarami przez ich zasklepianie oraz
powodujących ich wewnętrzną hydrofobizację) w strefie iniekcji
do otworów, należy zaaplikować niskoskurczliwe zaprawy tra-
sowe, aby wypełniały pustki wewnętrzne w przekroju poprzecz-
nym przegrody. Podczas iniekcji w murach z kamieni nieporowa-
tych otwory wykonuje się w spoinach.
Przy iniekcjach jednorzędowych optymalny rozstaw otworów
wynosi 10–15 cm. Otwory (o średnicy zazwyczaj od 16 mm)
można wiercić poziomo lub pod kątem. Proces powinien przebie-
gać przy jednostajnym ciśnieniu od 0,15–0,35 MPa. Jego wiel-
kość określana jest w odniesieniu do danego odcinka przegrody.
Należy dążyć do równomiernego rozchodzenia się płynu wokół
otworu. Iniekcję powinno się rozpocząć po zakończeniu osuszania
mikrofalowego, gdy mur jest jeszcze ciepły, a jego temperatura
zaczyna opadać. Wynika to z faktu, iż podczas stygnięcia maleje
prężność pary wodnej w kapilarach i wprowadzony preparat jest
zasysany nawet do kapilar o małej średnicy. Ponadto ogrzewa się
od muru, dzięki czemu zmniejsza się jego lepkość. Po wykonaniu
iniekcji jej obszar ponownie podgrzewa się generatorami mikrofa-
lowymi, aby podwyższona temperatura iniektu przyspieszała czas
żelowania i polimeryzacji poszczególnych jego składników, co
umożliwia łatwe wnikanie dwutlenku węgla w kapilary.
Zużycie preparatu do iniekcji jest uzależnione od porowatości
materiału konstrukcji i wilgotności przegrody. Typy pomp i koń-
cówek iniekcyjnych zależą od zastosowanego systemu (takie
informacje podają producenci materiałów do iniekcji). Po zakoń-
czeniu procesu aplikacji preparatu hydrofobowego otwory należy
zasklepić zaprawą zalecaną przez producenta systemu. Skutecz-
ność przepony jest także ściśle związana z możliwością penetracji
materiału iniekcyjnego w kapilary wypełnione wodą.
x x x
Iniekcje kurtynowe
Są to izolacje iniekcyjne, umożliwiające wykonanie wtórnej izo-
lacji zewnętrznej ścian oraz podłogi w piwnicy lub przyziemiu
budynku bez konieczności ich odkopywania (i wymiany poszcze-
gólnych warstw podłogi w piwnicy). Iniekcja polega na wywierce-
niu na wylot otworów w przegrodach siatki i wprowadzeniu pod
ciśnieniem (nieprzekraczającym 10 barów) w otaczający grunt
preparatu, który utworzy powierzchniową powłokę uszczelniającą
na styku przegroda-grunt. Do tego typu izolacji można stosować
wyłącznie materiały, które nie mają negatywnego wpływu na
wody gruntowe.
Do ich wykonania wykorzystuje się najczęściej żele akrylowe,
żywice poliuretanowe lub preparaty na bazie bentonitu
sodowego. Wahania poziomu wody gruntowej, stopnia zawilgo-
cenia gruntu, działanie mrozu i zmiany temperatury (zwłaszcza
przejścia przez temp. 0°C) nie mogą wpływać na właściwości
uszczelniające materiału.
Podobnie jak podczas innych prac renowacyjnych, należy ocenić
stan obiektu, a zwłaszcza uszczelnianych przegród (np. ich kon-
strukcji, grubości, występowania dylatacji i przejść rur insta-
lacyjnych, obecności rys, pustek), określić rodzaj obciążenia
wilgocią, stopień zawilgocenia, zasolenia itp. Na tej podstawie
ustala się średnicę i rozstaw otworów iniekcyjnych. Dla przepon
kurtynowych wyznacza je siatka o powierzchni 50/50 cm z jed-
nym otworem dodatkowym w środku każdego kwadratu. Należy
pamiętać, że im grubsza przegroda, tym mniejszy powinien być
rozstaw otworów (przy jednocześnie większej ich średnicy).
Zużycie iniektu wzrasta wraz z grubością muru. Preparat
bowiem wnika w pęknięcia, rysy i pory muru, powodując jed-
nocześnie jego dodatkowe uszczelnienie strukturalne. Odmianą
tego typu izolacji jest bezpośrednie podawanie iniektu w prze-
strzeń przegroda-grunt (wówczas jego zużycie nie jest zależne od
grubości ściany). Na ilość wykorzystanego preparatu wpływ ma
również rodzaj gruntu otaczającego budynek. Spoisty pozwala
na penetrację iniektu tylko na płaszczyźnie styku ściana-grunt.
Niespoiste zaś powodują, że część materiału jest wiązana przez
grunt, w związku z czym wzrasta jego zużycie. Nadmierne
wykorzystanie preparatu może być również spowodowane miej-
scowymi pustkami i ubytkami występującymi przy powierzchni
muru. Iniekcję w grunt rozpoczyna się zatem od najniższego
rzędu otworów i prowadzi się ją aż do momentu wycieku prepa-
ratu przez sąsiednie otwory lub uzyskania zużycia adekwatnego
do wcześniejszych prób iniekcji. Po jej zakończeniu należy usu-
nąć końcówki iniekcyjne, a otwory zasklepić zaprawą systemową.
W razie potrzeby można wykonać iniekcje doszczelniające.
Podobnie jak podczas uszczelnień strukturalnych, konieczne jest
dokumentowanie wielkości i parametrów takich jak: obciążenie
wilgocią/wodą, odstępy między końcówkami iniekcyjnymi, tempe-
ratura iniektu oraz otaczającego gruntu, rodzaj stosowanego pre-
paratu, czas jego utwardzania, ciśnienie iniekcji, zużycie materiału
