Profesjonalista profesjonaliście
112
każdy materiał może być zastosowany do izolacji poziomych, decyzja
musi być podjęta indywidualnie po analizie obciążeń i parametrów zwią-
zanej masy. Spotyka się materiały, dla których ten parametr wynosi 0,5–
0,6 MN/m
2
, przy minimalnej obciążalności na poziomie 0,3 MN/m
2
.
Z punktu widzenia odporności mechanicznej masa KMB musi być
klasyfikowana jako C2A (jeżeli jest stosowana z wkładką zbrojącą)
lub C2B (bez niej). Materiałów klasyfikowanych jako CB0 (niebadane
mostkowanie rys) oraz C0 (niebadana odporność mechaniczna)
w zasadzie nie powinno się wykorzystywać.
Pomimo niewątpliwych zalet materiałów bezspoinowych – mas KMB,
szlamów – cechują się one pewnymi ograniczeniami. Dla pierwszych
będzie to konieczność nakładania warstwami rzędu 1 mm i kłopotliwe
oczekiwanie na wyschnięcie przed nałożeniem kolejnej. Dla powłok bitu-
micznych brak możliwości wykończenia warstwy hydroizolacji oraz relatyw-
nie mała odporność mechaniczna. Dlatego od pewnego czasu na rynku
pojawiły się materiały „hybrydy”, łączące zalety mas KMB i szlamów.
Są to materiały mineralne, spełniające dodatkowo wymagania stawiane
masom KMB (przede wszystkim mostkowanie rys). Nie stwarzają prob-
lemów z wykończeniem powierzchni, np. za pomocą mineralnych
(cementowych) wypraw tynkarskich, ani wykonaniem izolacji strefy
cokołowej. Zwykle są też szybkowiążące (po kilkunastu godzinach mogą
być odporne na stałe oddziaływanie wody pod ciśnieniem) i w ograniczo-
nym zakresie tolerują wilgotne podłoże.
Pomimo że wiążą hydraulicznie (z minimalnym skurczem; wysoka zawar-
tość części stałych; niewielki ubytek grubości przy wiązaniu), są w porów-
naniu do szlamów czy mas KMB mniej wrażliwe na błędy przy pie-
lęgnacji, tj. wiatr, słońce, temperaturę, wilgoć. Elastyczność i zdolność
mostkowania rys jest porównywalna z masami KMB. Grubość powłoki
przeciwwodnej z mas KMB i hybrydowych po wyschnięciu nie może być
mniejsza niż 4 mm.
Rolowe materiały bitumiczne to papy i membrany samoprzylepne. Skła-
dają się z osnowy (wkładki) nasyconej lub nasyconej i powleczonej bitu-
mem. Rozróżnić można papy asfaltowe oraz asfaltowe modyfikowane.
Te ostatnie występują najczęściej jako papy termozgrzewalne i memb-
rany samoprzylepne.
Papy mocuje się do podłoża za pomocą masy asfaltowej lub lepiku
(najczęściej papy niemodyfikowane, zgrzewane do podłoża
(termozgrzewalne)) bądź przez przyklejenie (membrany samoprzylepne).
W papach modyfikowanych (termozgrzewalnych i samoprzylepnych),
jak wskazuje sama nazwa, masa asfaltowa powlekająca osnowę naj-
częściej modyfikowana jest elastomerem SBS. Nadaje jej on stabilność
formy, dobrą przyczepność do podłoża oraz znaczną elastyczność
nawet w niskich temperaturach (do –40°C). Na właściwości papy wpływ
ma także rodzaj osnowy. Ta wykonana z tkaniny szklanej cechuje się
dużą wytrzymałością na zerwanie, jednak jej wadą jest bardzo mała
rozciągliwość, ta na bazie włókniny lub tkaniny poliestrowej wyróżnia się
natomiast dużą rozciągliwością przy zerwaniu i jednocześnie bardzo dużą
wytrzymałością na siły zrywające. Podobnie włóknina poliestrowo-szklana
wykazuje wysoką odporność na siły zrywające. Papy termozgrzewalne pro-
dukowane są zazwyczaj na osnowie z włókna szklanego lub poliestrowej.
Membrany samoprzylepne natomiast – z włókniny poliestrowej, welonu
szklanego (ewentualnie zbrojonego siatką), tkaniny szklanej, jak również
materiałów mieszanych.
Elastyczne wyroby asfaltowe na osnowie muszą spełniać wymagania
normy [2], a stosowane przy parciu wody pod ciśnieniem powinny być
klasyfikowane jako wyroby do izolacji przeciwwodnej (T). Problemem
jest jednak informacja, jakimi parametrami musi się charakteryzować
konkretny materiał, aby w danych warunkach brzegowych (przy kon-
kretnym obciążeniu wilgocią/wodą, zastosowaniu itp.) mógł pełnić
swoją funkcję. Ww. norma z obligatoryjnych wymagań podaje jedy-
nie wodoszczelność przy ciśnieniu min. 60 kPa (6 m słupa wody) oraz
prostoliniowość (20 mm/10 m).
Wybierając termozgrzewalną papę modyfikowaną, należy zwrócić uwagę
przede wszystkim na następujące parametry [3]:
• gramaturę osnowy [g/m
2
]: poliestrowa
≥
180, mieszana
≥
160, z welonu
szklanego
≥
60, z tkaniny szklanej
≥
200, zdwojonej (przeszywana z tka-
niny szklanej i welonu szklanego)
≥
270,
• zawartość składników rozpuszczalnych [g/m
2
]:
≥
2500,
• giętkość przy przeginaniu na wałku o średnicy 30 mm: niedopusz-
czalne powstanie na zewnętrznej stronie rys i pęknięć w temperaturze do
–15ºC dla pap modyfikowanych SBS-em.
Do zalet pap termozgrzewalnych i membran samoprzylepnych należy
łatwość uzyskania żądanej grubości nakładanej warstwy i możliwość
niemal natychmiastowego zasypania wykopu. Trudniejsze jest natomiast
uszczelnianie dylatacji oraz przejść rurowych, które wymagają docinania
i zachowania ściśle określonej kolejności układania kształtek. Dlatego
chętnie stosuje się je do uszczelniania płaskich, równych powierzchni.
Niedopuszczalne są ostre krawędzie i wystające wtrącenia, jak również
ubytki w podłożu (wymusza to w niektórych sytuacjach konieczność sto-
sowania warstw wyrównawczych). Newralgiczne mogą być także miejsca
łączenia poszczególnych pasów ze sobą.
x x x
Wykonanie izolacji przeciwwodnej i wodochronnej
Dla izolacji przeciwwodnej wymagane jest stosowanie minimum dwóch
warstw polimerowej papy termozgrzewalnej. Norma DIN 18195 [4]
zaleca wykonanie takiej powłoki wodochronnej z papy na osnowie
z siatki lub poliestru.
Izolację wodochronną budynków zagrożonych podtopieniami przygoto-
wuje się zazwyczaj z papy termozgrzewalnej, mas polimerowo-bitumicz-
nych (KMB) lub hybrydowych. Całkowicie odgradza ona elementy nośne
obiektu od wody gruntowej. Rozwiązanie to wymaga wykonania płyty
z betonu podkładowego, na której położona zostanie powłoka uszczel-
niająca. Nie może to być wylewka z tzw. chudego betonu, lecz element
konstrukcyjny o grubości adekwatnej do obciążeń (klasę betonu i gru-
bość określa projektant). Jeżeli funkcję izolacji na betonie podkładowym
będzie pełniła masa bitumiczna KMB, to przy podwyższonej wilgotności
konieczne może być nałożenie szlamu uszczelniającego przed wykona-
niem właściwej powłoki uszczelniającej.
Ściany fundamentowe są zazwyczaj murowane (z bloczków betono-
wych lub cegły) albo monolityczne żelbetowe. Podłoże pod warstwę
hydroizolacji musi być nośne, równe i lekko porowate, wolne od gniazd
żwirowych, spękań i nadlewek, kurzu oraz wszelkich materiałów, środ-
ków i warstw mogących zmniejszyć przyczepność (np. pozostałości po
środkach antyadhezyjnych, mleczko cementowe). Bardzo istotne jest
usunięcie zanieczyszczeń pyłowych. Jeżeli to niezbędne, należy wyko-
nać warstwę wyrównującą, np. z zaprawy cementowej (istotne szcze-
gólnie przy hydroizolacji z materiałów rolowych przy podłożu z cegieł
lub bloczków betonowych). To ostatnie podłoże zwykle bywa grubo-
ziarniste, także przy izolacji z masy KMB lub hybrydowej może wyma-
gać wyszpachlowania zaprawą cementową z dodatkiem polimerowej
emulsji modyfikującej.
Wykonując izolację z papy lub bitumicznej membrany samoprzylepnej,
