Beton Prefabrykowany 2015
Projektując obiekty budowlane, należy pamiętać o zachowaniu wyma-
ganej wielkości stref pożarowych. Są to obszary wydzielone w taki
sposób, aby w określonym czasie ogień nie przeniósł się na zewnątrz,
albo do wewnątrz danej strefy. Ich dopuszczalne wielkości kształtują
się w zakresie 50–20 000 m
2
i dotyczą części nadziemnej konstrukcji.
W przypadku kondygnacji podziemnych wartości te należy dwukrotnie
zmniejszyć. Przepisy umożliwiają zwiększenie powierzchni strefy poża-
rowej, jeżeli zostaną zastosowane odpowiednie środki przeciwpożarowe
w postaci systemów tryskaczowych lub automatycznego oddymiania.
Zgodnie z normą PN-EN 1992-1-2 [21] nośność prefabrykatów na
zginanie w warunkach pożarowych może być wyznaczana za pomocą
uproszczonych metod obliczeniowych, albo na podstawie danych
zamieszczonych w normie. Tabela 5.8 normy [21] zawiera wartości
minimalnej grubości płyty (z uwagi na izolacyjność ogniową) oraz odle-
głości osi zbrojenia od nagrzewanej strony przekroju (ze względu na
kryterium nośności (R)). Jednakże dane tabelaryczne dotyczą płyt peł-
nych i oparte są na krytycznej temperaturze dla zbrojenia miękkiego,
która wynosi 500°C. Stal sprężająca znacząco zmienia swoje właściwości
już przy ok. 350°C i dlatego wymaganą odległość osi należy zwiększyć
o 15 mm dla drutów i splotów sprężających oraz o 10 mm dla prętów
sprężających. Zgodnie z pkt. 4.5.1 normy [21] trzeba zapobiegać eksplo-
zyjnemu odpryskiwaniu betonu.
W normach projektowych niektórych prefabrykatów, np. w PN-EN
1168 [22], dotyczącej płyt kanałowych, przewidziano specjalne zale-
cenia traktujące o warunkach pożarowych. W procesie projektowa-
nia ocenie należy poddać odporność ogniową z uwagi na zginanie,
ścinanie i zakotwienie zbrojenia, szczelność, odporność i izolacyjność
ogniową oraz odporność ogniową połączeń podłużnych płyt.
Możliwości prowadzenia instalacji
Ważnym zagadnieniem użyteczności obiektów wykonanych w techno-
logii prefabrykacji jest możliwość prowadzenia pionowych i poziomych
ciągów instalacyjnych. Oczywistym wydaje się fakt, iż stropy o pła-
skiej powierzchni dolnej dają znaczną swobodę kształtowania instala-
cji poziomej (szczególnie o dużych przekrojach poprzecznych, jak np.
wentylacja), natomiast żebrowe (np. płyty TT) swoim układem żeber
zazwyczaj wymuszają kształtowanie ciągów instalacyjnych tylko w jed-
nym kierunku. Przy ich montażu, za pomocą kołków wbijanych lub
kotew chemicznych, należy zwrócić szczególną uwagę na ich lokalizację,
tak aby nie uszkodzić splotów sprężających [23].
Prefabrykaty płytowe dają możliwość kształtowania otworów
i wycięć na potrzeby instalacji pionowych. Trzeba jednak pamię-
tać, że mogą one zmniejszyć nośność elementu, dlatego wymagają
odpowiedniego dozbrojenia lub doprężenia na etapie produkcji.
W celu wykonania w płycie prefabrykowanej wycięć większych niż
1 m można stosować stalowe lub żelbetowe wymiany, pamiętając
o odpowiednim zaprojektowaniu płyt sąsiednich, które będą uczest-
niczyły w przenoszeniu dodatkowych obciążeń. Zaletą płyt TT jest
możliwość wykonywania większych otworów i wycięć niż w płytach
kanałowych, ponieważ elementem nośnym płyt są głównie żebra,
Tab. 4. Minimalna grubość płyt kanałowych z uwagi na izolacyjność (na podstawie [22])
Minimalne wymiary
Wymagana klasa odporności ogniowej
REI(60)
REI(90)
REI(120)
REI(180)
Grubość płyty [mm]
130
160
200
250
REKLAMA
