20
postrzegane jako matematyczny trik Gaudiego, Otta, Sutherlanda
i niektórych inżynierów, a stało się regularnie stosowane w prak-
tyce architektonicznej. Programowanie zadań komputera przez
skryptowanie jest obecnie integralną częścią cyfrowego procesu
projektowego. Zapewnia dużą swobodę, gwarantując dosto-
sowanie aplikacji do własnych upodobań i sposobów pracy.
Jeśli w matematyce termin „parametryczny” oznacza zbiór ilo-
ściowy wyrażony w postaci funkcji o niezależnych parametrach,
to w architekturze jest on odkrywaniem i badaniem coraz to
nowych możliwości oferowanych przez model. Taka eksploracja
jest dziś ułatwiona, gdyż pozwala zarówno modyfikować model
parametryczny, jak i jego relacje geometryczne. Ponadto, dzięki
automatyzacji dobrze przemyślany model parametryczny zwalnia
architekta z wielu rutynowych czynności w trakcie procesu twór-
czego. Zaoszczędzony czas można zatem poświęcić na myślenie
koncepcyjne. Omawiany rodzaj modelowania przestał być jedy-
w środowisku plastyków ze względu na możliwości kreowania
efektów artystycznych.
Architekci swój pierwszy wizualny język skryptowy otrzymali
w roku 2003. Robert Aish, pracując wtedy dla Bentley Systems,
ukradkiem testował nową wersję Generative Components
w kilku firmach projektowych. Gdy przedsiębiorstwo Robert
McNeel & Associates bezskutecznie próbowało uzyskać licencję
na Generative Components, David Rutten opracował własną
wersję wizualnego języka skryptowego. Aplikację tę, wydaną
w 2007 roku pod nazwą Explicit History, Rutten rozwinął i zaty-
tułował Grasshopper. Zarówno Generative Components, jak
i Grasshopper oparte są na grafach (w matematyce dyskretnej
graf to para) i zapewniają możliwość odnajdywania odpowiedniej
ścieżki połączeń między elementami w postaci blokowego sche-
matu przepływu (rys. 6).
W ostatniej dekadzie modelowanie parametryczne przestało być
praktyka projektowa
architektura parametryczna
warsztat architekta
7
7.
Powierzchnie NURBS rozpinane
na profilach, kształtujące miej-
ską przestrzeń publiczną (autor:
Marta Banachowicz, źródło:
WBiA ZUT w Szczecinie, 2015).
