27
Sektor Elektroenergetyczny 2015
x x x
Oznaczenia identyfikacyjne zacisków urządzeń
i zakończeń przewodów według PN-EN 60445:2010 [4]
Norma podaje sposoby identyfikacji zacisków urządzeń i końcówek
wyróżnionych przewodów oraz szczegółowe wymagania dotyczące ozna-
czeń alfanumerycznych. Wskazuje również normy, w których określono
wymagania względem innych sposobów oznaczeń identyfikacyjnych ele-
mentów instalacji i linii elektrycznych. Rozpoznanie zacisków wyposaże-
nia instalacji (np. rezystorów, bezpieczników topikowych, przekaźników,
styczników, transformatorów, maszyn wirujących oraz, jeżeli jest to moż-
liwe, zestawów tych elementów) i końcówek wyróżnionych przewodów
uznaje się za niezbędne i powinno być ono wykonane według następują-
cych sposobów (jednego lub kilku):
• rozmieszczenie zacisków wyposażenia lub końcówek wyróżnionych
przewodów w sposób geometryczny lub w relacji wzajemnej;
• kodowanie zacisków wyposażenia i końcówek wyróżnionych przewo-
dów za pomocą kolorów, które powinny być zgodne z IEC 60446
(PN-EN 60446 [6]);
• stosowanie symboli graficznych zgodnie z IEC 60417 (PN-EN 60417
[2]); jeżeli są wymagane dodatkowe symbole muszą być adekwatne
względem IEC 60617 (PN-EN 60617 [3]);
• oznaczenie zgodne z systemem alfanumerycznym podanym w roz-
dziale 6. normy EN 60445:2007 (PN-EN 60445 [4]).
Zaleca się stosowanie oznaczenia alfanumerycznego na zaciskach urządzeń.
Ogólne zasady kodu alfanumerycznego (rozdział 6. normy [4])
Jeżeli do celów identyfikacyjnych stosuje się litery i/lub cyfry, wów-
czas powinny to być jedynie duże litery alfabetu łacińskiego (bez liter
polskich, takich jak: Ń, Ż, Ź, Ś, Ć, Ą, Ę) i cyfry arabskie. Nie należy
używać liter I i O, aby uniknąć pomyłek z cyframi 1 i 0; znaki „+”
i „–” mogą być stosowane. Jeżeli nie zachodzi możliwość pomyłki,
dopuszcza się pominięcie części kompletnego kodu alfanumerycznego
podanego niżej.
Zasady znakowania zacisków
Dwa zakończenia elementu (urządzenia) oznacza się kolejnymi
liczbami tak, aby liczba nieparzysta była mniejsza od parzystej, np. 1
i 2. Pośrednie punkty pojedynczego elementu (np. odgałęzienie)
oznacza się kolejnymi liczbami wzrastającymi, np. 3, 4. Liczby dla
punktów pośrednich powinny być większe niż dla końcowych.
Numerację dla pośrednich należy rozpoczynać od punktu najbliższego
punktowi końcowemu oznaczonemu mniejszą liczbą. W ten sposób
punkty pośrednie oznaczone będą liczbami 3, 4, 5, jeżeli końcowe
są liczbami 1, 2. Jeśli w jednym zestawie zgrupowanych jest wiele
podobnych elementów pojedynczych, to stosuje się jedną z następują-
cych metod:
• obydwa punkty końcowe i wszystkie pośrednie (jeżeli te ostatnie ist-
nieją) oznacza się literami poprzedzającymi liczby, o których była mowa
wyżej (np. U, V, W dla faz układu trójfazowego prądu przemiennego);
tak więc punkty końcowe jednej fazy mogą być oznaczone U1 i U2,
a pozostałych – V1 i V2 oraz W1 i W2;
• obydwa punkty końcowe i punkty pośrednie (jeżeli występują), ozna-
cza się liczbami poprzedzającymi liczby, o których była mowa wyżej,
jeżeli identyfikacja faz za pomocą liter nie jest konieczna lub możliwa;
aby uniknąć pomyłek, liczby te powinny być oddzielone kropką; punkty
końcowe jednego elementu mogą więc być oznaczone 1.1 i 1.2, a dru-
giego elementu – 2.1 i 2.2.
Podobne zestawy elementów, mające takie same oznaczenia literowe,
wyróżniane są poprzedzajcymi je liczbami.
REKLAMA
