ROSJA
Oprócz ww. realizacji prowadzi szeroką akcję podpisywania porozumień
o współpracy w dziedzinie energetyki jądrowej z takimi krajami, jak: Arabia
Saudyjska, Argentyna, Chile, Hiszpania, Kongo, Ruanda, Serbia, Włochy
i Zambia. Przy okazji warto odnotować odwrót od technologii reaktorów
RBMK (jaki był w Czarnobylu) i zamknięcie pierwszego z nich, pracującego
w elektrowni Leningradzkiej od 1976 r.
INDIE
Są trzecim krajem pod względem liczby budowanych reaktorów i bazują
na rozwiązaniach ciężkowodnych. Reaktory te charakteryzują się sto-
sunkową niską mocą 200–700 MWe, co utrudnia zaspokojenie potrzeb
energetycznych kraju i podjęto decyzję o zakupie i uruchomieniu dwóch
rosyjskich reaktorów typu WWER-1000 (kolejne dwa są już zamówione),
planuje się także zakup sześciu typu EPR z Francji.
JAPONIA
Po awarii w 2011 r. uruchomiła do tej pory łącznie 9 bloków (wszystkie
typu PWR), a następne przygotowywane są do ponownej eksploatacji. Pro-
wadzone są intensywne działania oczyszczające teren wokół uszkodzonej
elektrowni Fukushima Daiichi.
W krajach europejskich realizowane są następujące inwestycje:
BIAŁORUŚ
Trwa budowa elektrowni Ostrowiec wyposażonej w dwa rosyjskie reaktory
typu WWER-1200 i planowane jest uruchomienie bloku nr 1 w 2019 r.
SŁOWACJA
Kontynuowane są prace przy dokańczaniu dwóch kolejnych bloków
typu WWER-440 w elektrowni Mochovce z przewidzianym uruchomie-
niem w 2019 i 2020 r. Ich budowę rozpoczęto kilka miesięcy po urucho-
mieniu budowy elektrowni Żarnowiec, następnie została ona przerwana,
a wyposażenie zachowano i pierwsze dwa bloki uruchomiono w 1999
i 2001 r.
• wiele państw jest zainteresowanych energetyką jądrową i trwają roz-
mowy związane z dostarczeniem tej technologii przez Chiny i Rosję,
a ostatnio także przez USA.
Przechodząc do omówienia sytuacji energetyki jądrowej w wybranych kra-
jach, można poczynić następujące spostrzeżenia.
CHINY
Od początku decyzji o wejściu w energetykę jądrową, postawiły na techno-
logię wodnych reaktorów ciśnieniowych i zakupiły tego typu bloki z Francji
(Framatom), USA (Westinghouse) oraz Kanady (ciężkowodny). Dwa pierw-
sze posłużyły do rozwoju własnej technologii, która obecnie koncentruje
się na dwóch blokach generacji III+: ACPR1000 (uruchomiony w 2018 r.)
i HPR1000 (w fazie budowy). Oba te modele są obecnie konstruowane
w Chinach (łącznie 11 bloków) i oferowane na eksport (np. do Wielkiej Bry-
tanii). Jednocześnie Chiny nie zamykają się na import gotowych projek-
tów i udział własnego przemysłu w ich budowie. W 2016 r. zostały uru-
chomione cztery rosyjskie reaktory WWER-1000 (dwa kolejne są w fazie
budowy), w 2018 r. cztery amerykańskie AP1000 o mocy 1100 MWe oraz
jeden francuski EPR o mocy 1600 MWe (a drugi planowany jest w 2019 r.).
Chiny nie zdecydowały się natomiast na budowę kolejnych bloków cięż-
kowodnych, natomiast zainteresowały się reaktorami wysokotempera-
turowymi chłodzonymi gazem o temperaturze wylotowej 700°C. Prowa-
dzona jest inwestycja dwóch takich bliźniaczych reaktorów, pracujących
na jedną turbinę parową o mocy 210 MWe. Oznaczone są one symbo-
lem HTR-PM i należą do IV generacji, charakteryzującej się wbudowa-
nym (inherentnym) bezpieczeństwem przez co nie wymagają osobnego
chłodzenia powyłączeniowego w przeciwieństwie do reaktorów wodnych
ciśnieniowych. Stanowią one powrót do znanej koncepcji reaktorów chło-
dzonych gazem, a ich uruchomienie oraz pomyślna dalsza eksploatacja
będzie istotną przesłanką skłaniającą do powrotu do tej technologii, tym
bardziej, że mogą być zastosowane do produkcji ciepła przemysłowego.
Innym zapowiadanym projektem jest planowane przystąpienie w 2019 r.
do budowy niskotemperaturowego reaktora ciepłowniczego przeznaczo-
nego do dużych miejskich systemów grzewczych.
fot. IAEA Imagebank
Bloki nr 3 i 4 z reaktorami APR1400 elektrowni jądrowej Shin-Kori w Korei Płd.
3
Zobacz serwis dla profesjonalistów:
32
ENERGETYKA jądrowa na progu trzeciej dekady xxi w.
