37
Obiekty Sakralne 2016
x x x
Osuszanie sztuczne
Osuszanie sztuczne nieinwazyjne
Do sposobów nieinwazyjnego osuszania zalanych lub zawilgoconych
technologicznie ścian należy podwyższenie temperatury przegród
(najczęściej poprzez podniesienie temperatury powietrza w pomiesz-
czeniu), z jednoczesnym wymuszeniem ruchu powietrza. Metoda ta
jest najprostsza i nadaje się jedynie do przesuszenia cienkich ścian
o niewielkim stopniu początkowego zawilgocenia.
Osuszanie za pomocą nagrzewnic
Do osuszania gorącym powietrzem stosuje się nagrzewnice elek-
tryczne, olejowe lub gazowe, które gwarantują przepływ powietrza
w granicach 260–840 m
3
/h i temperaturę wydmuchiwanego powie-
trza na poziomie 50–250
o
C. Osuszanie za pomocą nagrzewnic
polega na ogrzaniu powietrza wewnątrz pomieszczeń do tempera-
tury kilkudziesięciu stopni. Wówczas następuje wzmożone odparo-
wywanie wilgoci z warstw powierzchniowych muru. Zaś powstającą
parę wodną usuwa się z wnętrza, stosując naturalne wietrzenie lub
wentylatory mechaniczne. Pomimo że możliwości regulacji tempera-
turowej nagrzewnic są szerokie, z doświadczeń wynika, że podgrze-
wanie powietrza w pomieszczeniach z wyprawami tynkarskimi do
temperatury przekraczającej 80ºC może spowodować zarysowania
na tynkach. Ponadto tworzą się niesprzyjające warunki do oddawa-
nia wilgoci, gdyż przypowierzchniowe warstwy wewnętrzne nagrze-
wają się szybciej do wyższej temperatury niż te położone w głębi i na
zewnątrz muru. Występuje więc niekorzystny gradient temperatury
i ciśnienia pary wodnej, skierowany od środka na zewnątrz prze-
grody. W przypadku murów grubych lub o dużym oporze dyfuzyjnym
warstwy zewnętrznej, tylko część wilgoci wyparowuje z powierzchni
wewnętrznej ściany do powietrza znajdującego się w pomieszczeniu.
Natomiast duża część transportowana jest z wewnętrznych warstw
przypowierzchniowych w głąb muru. W wyniku stosowania tej
metody często zachodzi tylko pozorne osuszenie warstw muru poło-
żonych przy wewnętrznej powierzchni ściany.
Po zakończeniu procesu suszenia część wilgoci przetransportowana
wcześniej w głąb muru wraca na powierzchnię wewnętrzną ściany
w wyniku działania sił kapilarnych i zmiany gradientu temperatury.
W celu zwiększenia efektu osuszania niektóre firmy stosujące
nagrzewnice ogrzewają powietrze do maksymalnej temperatury
przez długi czas, w trakcie którego następuje również nagrzanie
murów. Po wyłączeniu urządzeń powietrze wewnątrz pomieszczeń
schładzane jest przez intensywne wietrzenie. W tym przypadku
nagrzany mur łatwiej wysycha, gdyż gradient temperatury i ciś-
nienia pary wodnej zostaje skierowany od środka muru do jego
powierzchni. Dobrym rozwiązaniem diagnostycznym podczas susze-
nia grubych murów jest częste przeprowadzanie wgłębnego pomiaru
stopnia zawilgocenia przegrody.
Metoda kondensacyjnych osuszaczy powietrza
Została opracowana głównie przez firmy skandynawskie i ame-
rykańskie, które obecnie dysponują najbardziej zaawansowa-
nymi urządzeniami.
Wilgotne powietrze z uszczelnionego uprzednio pomieszczenia
wysysane jest przez wentylator i podawane na parownik. Nadmiar
pary wodnej z powietrza zostaje zabrany w postaci kondensatu
(wody) do zainstalowanego zbiornika, wyposażonego w pompkę,
umożliwiającą odprowadzanie wody do kanalizacji. W metodzie
tej wykorzystuje się zjawisko kondensacji pary wodnej zawartej
w powietrzu w kontakcie z ciałami o temperaturze niższej niż tem-
peratura punktu rosy. Zasadniczym elementem osuszaczy konden-
sacyjnych jest chłodzony skraplacz o dużej powierzchni, na który
nadmuchiwane jest wilgotne powietrze z osuszanego pomieszcze-
nia. Skraplająca się woda gromadzi się w pojemniku, wymagają-
cym okresowego opróżniania. Uzyskiwany w ten sposób spadek
wilgotności względnej powietrza przyśpiesza parowanie i dyfuzję
wilgoci z przegród. Osuszane powietrze krąży w obiegu zamknię-
tym. Parametry suszenia dobiera się tak, aby w ciągu godziny
powietrze zawarte w pomieszczeniu „przeszło” przez osuszacz czte-
rokrotnie. Energia zużywana przez urządzenie powoduje nieznaczny
wzrost temperatury powietrza w pomieszczeniu. Osuszacze kon-
densacyjne działają skutecznie w szerokim zakresie temperatury,
tj. od 0 do 40ºC, natomiast najkorzystniej działają w temperatu-
rach od 20 do 25ºC. Wydajność osuszania jest tym większa, im
wyższa jest zarówno wilgotność względna powietrza w pomieszcze-
niu, jak i temperatura powietrza. Osuszacze kondensacyjne naje-
fektywniej działają w zakresie 30–90% wilgotności względnej powie-
trza w pomieszczeniu, a przy niższej wyniki ich pracy mogą okazać
się niezadowalające. Wydajność urządzeń tego typu jest zróżnico-
wana i przy ich małej mocy (2,5 kW) wynosi 5 dm
3
/dobę, a przy
90% wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniu i mocy urzą-
dzenia 14 kW, osiąga 1600 dm
3
/dobę. Zatem wzrasta ona w wyż-
szych temperaturach i przy większych wilgotnościach względnych
powietrza. Osuszacze kondensacyjne mają funkcję automatycznego
odszraniania, umożliwiającego całkowicie sprawne działanie urzą-
dzeń przy niskich temperaturach.
fot. C. Magott (3)
Fot. 2. Osuszacz kondensacyjny
Fot. 1. Nagrzewnice: elektryczna i spalinowa
