64
Naprawa betonowych posadzek przemysłowych
wzajemnemu przemieszczaniu się pękniętych części posadzki. Przy-
jęcie sposobu naprawy zależy od rodzaju i skali uszkodzenia oraz
jego źródła. Jednym z nich jest wykonywanie podlewek z materiałów
cementowych o dużej płynności, mających zdolność do powiększania
swojej objętości (pęcznienia) podczas procesu wiązania i dojrzewania,
co gwarantuje szczelne wypełnienie przestrzeni pomiędzy podkładem
betonowym a podłożem gruntowym. W sytuacjach, kiedy zniszczenia
płyt betonowych są bardzo duże, a osiadanie gruntu lub kawerny
przyjmuje znaczne rozmiary, może powstać konieczność skucia uszko-
dzonego pola i wykonania go na nowo. Taka sytuacja ma najczęściej
miejsce wówczas, gdy stan techniczny posadzki uniemożliwia jej nor-
malną eksploatację. Dopiero po wykonaniu opisanych wyżej napraw
należy przystąpić do ustalenia technologii rekonstrukcji i wypełnienia
szczelin dylatacyjnych.
x x x
Niska wytrzymałość betonu
Wytrzymałość i parametry betonu, na którym ma być ułożona
nawierzchnia, mają kluczowe znaczenie dla funkcjonowania i trwa-
łości całej posadzki. Płyta musi być wykonana z betonu o klasie mini-
mum C25/30, a jego wytrzymałość na odrywanie (test „pull-off”) nie
może być mniejsza niż 1,5 MPa. Wartości niższe od podanych spowo-
dują szybkie zniszczenie posadzki na skutek uszkodzenia płyty beto-
nowej, braku przyczepności nawierzchni do podłoża itp. Beton musi
być wyprodukowany w oparciu o czyste, frakcjonowane i pozbawione
zanieczyszczeń oraz alkaliów kruszywo, którego maksymalne uziar-
nienie nie powinno przekraczać 32 mm. Wskaźnik w/c mieszanki
betonowej nie może być wyższy niż 0,50, a jej receptura musi zawie-
rać precyzyjne informacje na temat procentowej zawartości plastyfi-
katorów i innych ewentualnych domieszek, a także udziału i rodzaju
zawartości cementu oraz wody. Kluczowe znaczenie dla odporno-
ści betonu na skurcz, a w pewnym stopniu również dla jego wytrzy-
małości mechanicznej, ma rodzaj oraz ilość zastosowanego zbrojenia
rozproszonego. W ostatnich latach zbrojenie stalowe coraz częściej
zastępowane jest zbrojeniem z tworzyw sztucznych, przeważnie z włó-
kien kopolimerowych, które w istotny sposób modyfikują parame-
try fizykomechaniczne betonu, takie jak rozciąganie przy zginaniu czy
ściskanie. Beton z odpowiednią zawartością takich włókien w zasad-
niczy sposób redukuje liczbę i średnicę szczelin przeciwskurczowych
oraz znacznie wydłuża czas powstania pierwszego pęknięcia. Oprócz
zaprojektowania i przygotowania odpowiedniej mieszanki betono-
wej na jakość podkładu wpływają również warunki cieplno-wilgot-
nościowe panujące podczas betonowania, w szczególności silne
nasłonecznienie i przeciągi, które mogą spowodować przesuszenie
nawierzchni, a w efekcie jej silny skurcz i pęknięcia. Istotne znacze-
nie ma również prawidłowy rozładunek i właściwe wibrowanie mie-
szanki betonowej. W pierwszym przypadku chodzi o możliwość roz-
frakcjonowania mieszanki, jeśli będzie zrzucana z wysokości większej
niż 2 m, a w drugim o pełne, systematycznie przebiegające zawibro-
wanie całej masy. Ostatnim z czynników warunkujących prawidłowe
wykonanie podkładu jest właściwa pielęgnacja betonu, szczególnie
w pierwszej fazie po jego wbudowaniu (polewanie wodą, przykrywa-
nie folią lub natrysk środka pielęgnująco-impregnacyjnego). W przy-
padku źle wykonanego podkładu betonowego, np. o zbyt dużej nasią-
kliwości lub zbyt niskiej wytrzymałości, ograniczoną poprawę sytuacji
można uzyskać jedynie poprzez zaimpregnowanie podłoża betono-
wego żywicą epoksydową o niskiej lepkości, podobnie jak w przy-
padku pylenia posadzki betonowej. Nie gwarantuje to jednak osiąg-
nięcia wymaganych parametrów i może być stosowane tylko do
nawierzchni mniej odpowiedzialnych.
x x x
Zarysowania powierzchniowe
Oprócz wyżej opisanych zarysowań posadzek przemysłowych (spowo-
dowanych skurczem betonu, uszkodzeniem konstrukcji płyty itp.) przy
nawierzchniach zacieranych występuje również zjawisko zwane „pajęczą
siecią” lub „wężową skórką”. Polega ono na tworzeniu się na powierzchni
posadzki mikrozarysowań układających się we wzór przypominający
skórę węża lub pajęczynę. Przyczyna jego powstawania wiąże się z naturą
betonu oraz posadzki i nie jest wynikiem błędów wykonawczych czy też
wadliwego materiału. Mikrorysy tego typu nie mają również wpływu
na cechy użytkowe posadzki, a jedynie na jej wygląd. Nie są one przy-
czyną odspojenia nawierzchni od podłoża betonowego, natomiast
ciemnieją na skutek kontaktu z wilgocią. Zjawisko to nie wymaga prac
naprawczych. Jedynym zabiegiem o charakterze profilaktycznym może
być wykonanie cienkowarstwowej powłoki żywicznej.
x x x
Podsumowanie
Opisane w artykule rodzaje i przyczyny powstawania uszkodzeń oraz
sposoby ich naprawy nie wyczerpują całości zagadnienia, a jedynie
podejmują próbę jego systematyki w oparciu o przyjęte na wstępie
kryteria. Dostępne na rynku coraz nowsze generacje materiałów
naprawczych w zasadniczy sposób skracają czas przeprowadzania
napraw oraz poprawiają ich skuteczność. Celem nie powinno być jed-
nak poszukiwanie najtańszych i najszybszych metod likwidacji uszko-
dzeń, lecz wykonywanie posadzek o jak najlepszych parametrach
technicznych i jak najdłuższym okresie użytkowania, czego nie da się
osiągnąć bez właściwego zidentyfikowania warunków pracy posadzki,
prawidłowego wykonania jej projektu oraz fachowej realizacji.
fot. A. Banaś
Fot. 11. Posadzka betonowa zniszczona na skutek niskiej wytrzymałości podłoża
gruntowego
fot. A. Banaś
Fot. 12. Zjawisko „pajęczej sieci” na powierzchni posadzki zacieranej
