wykorzystanie wizualizacji architektonicznej
36
praktyka projektowa
wizualizacjach. Podejmując taką decyzję, twórca ryzykuje poja-
wienie się niejasności i nieporozumień wynikających najczęściej
z odmiennego sposobu myślenia oraz innej wyobraźni prze-
strzennej osób na co dzień niezwiązanych z budownictwem.
Przeniesienie trójwymiarowej koncepcji projektu na dwuwy-
miarową płaszczyznę rysunku u nieprofesjonalistów powoduje
trudności ze zrozumieniem kształtu brył, ich głębi, a także
rzeczywistej wielkości inwestycji oraz powierzchni zabudowy.
Rozwiązaniem tych problemów jest uzupełnienie odwzoro-
wań perspektywicznych makietą. Pozwala ona inwestorowi
lepiej poznać kształt projektowanego obiektu, zrozumieć jego
formę i funkcję. Ma jednak podobne wady co rysunek perspek-
tywiczny – model cechuje ograniczona możliwość podążania
za zmianami wprowadzanymi podczas kolejnych etapów prac.
W projektowaniu wspomaganym komputerowo wykorzysty-
wana jest cała gama aplikacji, jednak do opisywania przestrzeni
używa się zazwyczaj wspomnianych wyżej rozwiązań CAD-
owskich oraz rozbudowanych programów do wizualizacji
3D (np. Sketch Up, 3DStudio MAX, Autodesk Revit itp.).
Głównym zadaniem narzędzi typu CAD jest stworzenie
graficznego odwzorowania projektu w sposób, który umoż-
liwi następnie upowszechnienie informacji o obiekcie podczas
procesu realizacyjnego oraz wygenerowanie podstawowych
rysunków technicznych: rzutów, przekrojów i elewacji.
Opracowywanie z pomocą komputera trójwymiarowych
wizualizacji architektonicznych odbywa się zazwyczaj równo-
legle z powstawaniem dokumentacji projektowej. Informacje
swobodnie „przepływają” pomiędzy programami, co skraca
czas potrzebny na ich generowanie. Pracochłonność wykona-
nia modelu obiektu w przestrzeni wirtualnej jest rekompenso-
wana większą elastycznością późniejszej prezentacji. Projektant
ma do wyboru nieskończoną liczbę ujęć, może tworzyć
dowolne animacje, a w bardziej zaawansowanych technolo-
gicznie programach – nawet zaprosić inwestora na wirtualny
spacer. Większość narzędzi pozwala na edycję materiałów,
zmiany parametrów oświetlenia sceny i modyfikację ustawień
początkowych. Dysponuje także bogatą bibliotekę elementów
dodatkowych. Daje to możliwość szybkiej i bardzo precyzyjnej
konsultacji różnych koncepcji z klientem, nawet na odległość.
Przestrzeń wirtualna staje się miejscem, w którym zarówno
architekt, jak i inwestor mogą w prosty oraz bezpieczny
sposób sprawdzić zaplanowane rozwiązania, zapoznać się
ze szczegółami projektu, a także przetestować najróżniejsze
warianty materiałowe i kolorystyczne.
oprogramowanie umożliwia generowanie różnych obrazów
planowanej przestrzeni, zaś rolą architekta jest wybór optymal-
nego, najbardziej efektywnego rozwiązania.
Postęp technik informatycznych wpłynął również na zmianę
organizacji pracy w większości biur projektowych. Wielkie pra-
cownie, skupiające w jednym miejscu przedstawicieli poszcze-
gólnych branż, stopniowo ustępują miejsca wyspecjalizowa-
nym, mniejszym jednostkom, które komunikują się ze sobą
dzięki łączności internetowej. Pośrednio proces ten wymusza
na architektach wykształconych przed rewolucją technolo-
giczną zastąpienie metod tradycyjnych cyfrowymi. Nowe
sposoby tworzenia dokumentacji technicznej, zgodność pro-
gramowa CAD, a także komputerowo wykonywane wizuali-
zacje pozwalają na niespotykaną dotąd szybkość i elastyczność
wymiany informacji pomiędzy poszczególnymi uczestnikami
procesu projektowego.
Projekty tworzone metodami tradycyjnymi i cyfrowymi
Projekty architektoniczne przez wiele stuleci oparte były na
ręcznie opracowanych rysunkach perspektywicznych, uzupeł-
nianych modelami wykonanymi w odpowiedniej skali.
Niewątpliwymi zaletami tworzenia prezentacji metodami tra-
dycyjnymi są jej osobisty charakter, zazwyczaj wysoka jakość
oraz brak konieczności brania pod uwagę aspektów związa-
nych np. z ograniczeniami dostępnego sprzętu. Choć dziś
możliwości obliczeniowe komputerów sukcesywnie wzrastają,
nadal barierę stanowi wysoka cena oprogramowania oraz
niezbędne umiejętności i czas, potrzebne do wygenerowania
poszczególnych ujęć.
Pierwsze odręczne szkice ideowe powstają zazwyczaj szybko
i sprawnie. Czasami projektant na bieżąco, podczas rozmów
z klientem, może sporządzić nowe wersje rozwiązań detali czy
kluczowych fragmentów budynku. W miarę dopracowywania
koncepcji kolejne ujęcia wymagają jednak poświęcenia coraz
większej ilości czasu na ich profesjonalne przygotowanie.
Problemem jest także niewielka elastyczność rysunków wyko-
nywanych ręcznie. Określony rzut pozwala pokazać zaledwie
jeden widok przyszłego obiektu. Każda dodatkowa perspekty-
wa, każda zmiana powodują konieczność stworzenia nowego
rysunku. Nakreślenie wszystkich możliwych widoków w alter-
natywnych wersjach kolorystycznych lub materiałowych jest
zazwyczaj niewykonalne – projektant musi wybrać kilka cha-
rakterystycznych ujęć budynku, a surowce, kolorystykę i deta-
le przedstawić w sposób szczegółowy jedynie na finalnych
warsztat architekta
