88
Budowa elektroenergetycznych linii napowietrznych nn, SN, WN
wytrzymałości mechanicznej przewodów odgromowych i słupów,
a także – w przypadku przewodów OPGW – przy założeniu wyma-
ganej przez inwestora liczby włókien światłowodowych. Rozwie-
szone w linii napowietrznej przewody odgromowe muszą spełniać
wymagania w zakresie koordynacji zwisów z zamocowanymi poni-
żej przewodami fazowymi.
Izolatory
Podstawowym celem stosowania izolatorów w liniach elektroener-
getycznych jest zapewnienie odpowiedniego odizolowania ele-
mentów będących pod napięciem od uziemionych konstrukcji
wsporczych. Każdy izolator musi być wykonany z materiału nie-
przewodzącego prądu elektrycznego. Do ich wytwarzania stoso-
wana jest: porcelana, szkło oraz tworzywa sztuczne, tzw. kom-
pozyty. W liniach średnich i wysokich napięć 110 kV w Polsce
najczęściej wykorzystywane są izolatory porcelanowe oraz kom-
pozytowe. W liniach najwyższych napięć 220 kV zaś porcela-
nowe długopniowe, natomiast w liniach NN 400 kV – kołpakowe
szklane lub porcelanowe długopniowe.
Izolatory powinny charakteryzować się odpowiednią wytrzyma-
łością elektryczną podczas pracy ciągłej przy napięciu znamio-
nowym oraz wytrzymałością na przepięcia łączeniowe i udarowe.
Bardzo ważną sprawą podczas projektowania linii elektroener-
getycznych do prawidłowego doboru izolatorów jest określenie
tzw. strefy zabrudzeniowej oraz wymaganej dla niej drogi upływu.
Strefa zabrudzeniowa to obszar, na którym występuje określone
zanieczyszczenie pyłami powietrza atmosferycznego. Im więk-
szy poziom zanieczyszczenia powietrza, tym wyższa strefa zabru-
dzeniowa, a tym samym wymagana jest dłuższa droga upływu
dla izolatora. Ustalenia w tym zakresie określone są w normie
PN-E-06303:1998.
Izolatory w liniach elektroenergetycznych przenoszą również
obciążenia mechaniczne od przewodów fazowych na konstruk-
cje wsporcze. W zależności od sposobu zawieszenia przewo-
dów rozróżnia się łańcuchy izolatorowe przelotowe (przenoszące
tylko obciążenia pionowe wynikające z ciężaru przewodu i sadzi)
oraz łańcuchy odciągowe (przenoszące pełen naciąg przewodu
z uwzględnieniem zwiększonego naciągu od sadzi).
Zgodnie z wymogami normy (która będzie wkrótce obowiązy-
wać) PN-EN 50341-2-22:2016 na skrzyżowaniach linii elektro-
energetycznych z drogami, liniami kolejowymi lub innymi waż-
nymi obiektami należy stosować odpowiedni stopień obostrzenia.
W przypadku łańcuchów izolatorowych trzeba wówczas wyko-
rzystać o jeden izolator więcej niż wynika to z obliczeń mecha-
nicznych. W ten sposób powstają łańcuchy przelotowe podwójne
ŁP2 oraz odciągowe podwójne ŁO2. W przypadku prowadzenia
linii przez obszary leśne stosuje się specjalne łańcuchy, tzw. figu-
rowe typu ŁPV, zapewniające zmniejszenie odległości pomiędzy
skrajnymi przewodami w linii. Rozwiązanie to umożliwia zawęże-
nie wymaganej wycinki leśnej, czyli zmniejszenie powierzchni lasu
przeznaczonej do wycięcia.
Łańcuchy izolatorowe (rys. 3a, 3b i 3c) zbudowane są z izolatora
(lub kilku izolatorów) oraz odpowiedniego osprzętu w postaci
różnego rodzaju elementów stalowych ocynkowanych ogniowo.
rys. Energoprojekt – Kraków (2)
Rys. 3b. Łańcuch izolatorowy dla linii 110 kV – przelotowy ŁP
rys. Energoprojekt – Kraków
Rys. 2a. Przykładowa konstrukcja przewodu odgromowego typu OPGW
rys. Energoprojekt – Kraków
Rys. 2b. Przykładowa konstrukcja przewodu odgromowego typu OPGW
Rys. 3a. Łańcuch izolatorowy dla linii 110 kV – przelotowy ŁPV
