Budowa elektroenergetycznych linii napowietrznych nn, SN, WN
84
przeważnie w postaci płyt betonowych mocowanych do tej części
słupa, która będzie pogrążana w gruncie. Dla podłoża słabego
i bardzo słabego przewiduje się fundamenty specjalne terenowe
w postaci kręgów betonowych, we wnętrzu których mocowany
jest słup, a następnie wolne przestrzenie między żerdzią i kręgami
wypełniane są betonem.
W liniach wysokich i najwyższych napięć, jako konstrukcje
wsporcze, stosuje się najczęściej słupy stalowe w formie
wysokich, przestrzennych kratownic (rys. 1a i 1b). Wykorzysty-
wane mogą być także stalowe pełnościenne. Większość słupów
kratowych stanowi rozwiązania katalogowe, które – tworzone
na przestrzeni wielu lat – obejmują kilkadziesiąt serii. W ramach
poszczególnych grup zawiera się kilka typów słupów, odpo-
wiadających warunkom ich pracy w linii (np. przelotowe – P,
mocne – M, krańcowe – K). Każda seria przeznaczona jest dla
linii napowietrznych o określonym poziomie napięciowym, ilo-
ści i układzie przewodów, przy wskazaniu granicznych wartości
rozpiętości przęseł oraz maksymalnych, dopuszczalnych naprę-
żeniach przewodów fazowych i odgromowych możliwych do
zawieszenia w danej serii słupa. Istniejące konstrukcje wspor-
cze zakładają prowadzenie linii napowietrznych wykonanych
jako jedno- lub dwutorowe (3 lub 6 przewodów fazowych), z jed-
nym lub dwoma przewodami odgromowymi. Dla linii jednoto-
rowych najczęściej stosowanym układem przewodów fazowych
na słupie jest tzw. układ trójkątny, w którym środkowy przewód
fazowy prowadzony jest powyżej dwóch pozostałych, zawieszo-
nych na tej samej wysokości na słupie. Dla zmniejszenia wyso-
kości słupów w linii można prowadzić pojedynczy tor przewodów
w układzie płaskim, tzn. na tym samym poziomie, lecz z zacho-
waniem dopuszczalnej odległości poziomej przewodów od siebie.
W przypadku linii dwutorowych, najczęściej stosowanym ukła-
dem przewodów jest beczkowy, dla którego przewody fazowe
poszczególnych torów linii prowadzone są w układzie zbliżonym
do pionowego. W starszych seriach słupów, dla linii dwutorowych
wykorzystywany był także dwutrójkątny układ przewodów.
Przy nowych liniach wysokich i najwyższych napięć zachodzi czę-
sto konieczność projektowania innych serii słupów, w oparciu
o aktualnie obowiązujące normy konstrukcyjne (tzw. Eurokody)
oraz z uwzględnieniem obowiązujących norm projektowania linii,
głównie PN-EN 50341-1 (wraz z jej załącznikiem krajowym).
W tym celu, dla projektowanego słupa określa się jego gabaryty
oraz wartości sił dla poszczególnych (wymaganych normą PN-EN
50341-1) warunków obciążeń konstrukcji wsporczej. Gabaryty
słupa zależą od napięcia znamionowego linii, rozpiętości przę-
seł, liczby przewodów oraz rodzaju przewidzianej do stosowa-
nia izolacji.
W projektowanych liniach wysokich napięć, pod każdym z pro-
jektowanych stanowisk słupowych wykonuje się odwiert geolo-
giczny, a następnie sporządzana jest ocena warunków gruntowo-
-wodnych. W oparciu o tę analizę, a także z uwzględnieniem
warunków pracy danego słupa w linii, projektuje się lub dobiera
z katalogu rozwiązań gotowych jego fundament. Dla konstrukcji
lokalizowanych na gruntach o dobrej nośności wykorzystuje
się przeważnie fundamenty prefabrykowane. W cięższych
warunkach może natomiast zajść konieczność wykonania
fundamentu terenowego.
rys. Energoprojekt – Kraków
Rys. 1a. Poglądowa sylwetka słupa serii EB24 typ M4 dla napowietrznych linii
jednotorowych 110 kV (konstrukcja została opracowana w Energoprojekt – Kraków SA)
rys. Energoprojekt – Kraków
Rys. 1b. Poglądowa sylwetka słupa serii EK33 typ M3 dla napowietrznych linii
dwutorowych 400 kV (konstrukcja została opracowana w Energoprojekt – Kraków SA)
