62
Profesjonalista profesjonaliście
powo-belkowe. System taki składa się z gniazda słupowego
oraz łącznika belkowego z wysuwanym „nożem”. W tym syste-
mie dzięki przesunięciu punktu oparcia w kierunku osi słupa
znacznie zredukowany zostaje mimośród działania siły piono-
wej z belki.
x x x
Uciąglenia i zespolenia
W konstrukcjach hal w przypadku braku występowania sztywnej
płyty stropu (przy lekkim pokryciu dachowym z blachy trape-
zowej) zachodzi niekiedy potrzeba uciąglenia wieńca górnego,
„spinającego” cały obiekt. Można to zrealizować przez połą-
czenie w węzłach konstrukcji górnego zbrojenia prefabrykowa-
nych elementów. Często wykorzystuje się w takiej sytuacji pręty
mufowe, które w połączeniu z nagwintowanymi oraz zakładami
z prętami prefabrykatów zapewniają ciągłość zbrojenia.
Połączenia zbrojenia przy użyciu systemu łączników zbrojenio-
wych i prętów gwintowanych wykorzystuje się również do ucią-
glania przy tworzeniu sztywnych ram konstrukcyjnych w opar-
ciu o elementy prefabrykowane. Z uwagi na znaczny koszt
i konieczność bardzo dokładnego wykonywania prac zaleca się
ograniczenie stosowania uciągleń głównych elementów kon-
strukcyjnych wyłącznie do przypadków, w których nie ma możli-
wości osiągnięcia zamierzonego efektu przy użyciu połączeń
przegubowych.
W odróżnieniu od uciąglania połączeń ramowych (słup-belka)
te dotyczące belek stropowych stosuje się często. Najkorzyst-
niejszym wariantem jest użycie belek prefabrykowanych betono-
wanych do wysokości, która wystarcza do zapewnienia nośności
na obciążenia ciężarem własnym konstrukcji, z wypuszczonym
zbrojeniem do nadbetonu na grubość stropu. Umożliwia to
wykonanie przekroju zespolonego, a w przestrzeni nadbetonu
połączeń zespalających i uciąglających, również w postaci prę-
tów dokładanych w połączeniach na zakład lub spawanych do
zbrojenia prefabrykatu.
x x x
Kontrola jakości montażu – odbiory konstrukcyjne
Do stwierdzenia, że budynek jest zmontowany prawidłowo,
a występujące w nim odchyłki nie przekraczają dopuszczalnych
wartości, potrzebna jest ciągła kontrola robót, w wyniku której
przeprowadza się odbiory poszczególnych kondygnacji budynku
i końcowy odbiór stanu surowego budynku.
Działania te obejmują:
• kontrolę i odbiór stanu surowego,
• sprawdzenie dokładności: montażu prefabrykatów, wykonania
oraz uszczelnienia węzłów i spoin,
• kontrolę dokładności montażu i odbiór zespołów prefabrykowanych.
Kontrola ta powinna być wykonana przez nadzór inwestorski
na podstawie zgłoszenia od kierownika budowy i obejmować
przegląd:
• zewnętrznych wymiarów budynku,
• ułożenia stropów w poziomie,
• prawidłowości ustawienia poszczególnych elementów i warto-
ści odchyłek (wyrywkowo),
• szerokości spoin pionowych i poziomych,
• uszczelnienia spoin zewnętrznych, otworów zewnętrznych
obróbek blacharskich itp.,
• szczelności.
Wyniki kontroli powinny być wpisane do dziennika budowy.
Komisyjny odbiór stanu surowego budynku przeprowadza się
na podstawie pełnej dokumentacji obiektu, atestów innych
materiałów, ewentualnych ekspertyz, a także zapisów w dzien-
niku budowy (dotyczących odbiorów poszczególnych kondygnacji
lub innych fragmentów budynku) i montażu. Dokonuje go
komisja w składzie: inspektor nadzoru, przedstawiciel nadzoru
Rys. 7. Uciąglenie zbrojenia na połączeniu: a – słupa ze ścianami, b – ścian
rys. archiwum SPB
a)
b)
Fot. 5. System łączników zbrojeniowych (z lewej), połączenie słupa prefabrykowanego
z podciągiem (z prawej)
fot.archiwum SPB (2)
