9
współczesny warsztat architekta
abc specjalisty
warsztat architekta
ich konkretyzacji z poprawnymi wartościami. Parametry
mogą dotyczyć różnych aspektów: zagadnień formalnych
(np. dotyczących preracjonalizacji geometrii), efektywności
środowiskowej (np. zużycie energii), właściwości materia-
łu (np. odkształcalność), wymogów produkcyjnych i logiki
montażu, a nawet uwzględnić w szerokim sensie kon-
tekst społeczny (kameralność, otwartość itp.). Generowaniu
i badaniu całej klasy alternatyw towarzyszy stopniowe rozwi-
janie i modyfikowanie cyfrowego narzędzia pod wpływem
pojawiającej się w toku projektowania nowej wiedzy, wymo-
gów i ograniczeń projektowych. Ze względu na warunek
czytelności program ma zwykle budowę modułową i działa
jako swego rodzaju interfejs dla procesu decyzyjnego, staje
się środowiskiem badań umożliwiającym kontrolę i poszuki-
wanie lepszej, efektywniejszej alternatywy. Kryteria ewaluacji
określane przez zespół projektowy zwykle dotyczą szeroko
rozumianej efektywności budynku, estetyki lub innych możli-
wych wymagań performatywnych, które są związane z oceną
i podejmowaniem decyzji w trakcie architektonicznego pro-
cesu projektowania. Moduły mogą być odpowiedzialne za
generowanie różnych reprezentacji projektu w powiązaniu
z modelem bazowym (
master model
), przesyłanie danych
dotyczących geometrii bezpośrednio do oprogramowa-
nia analitycznego lub arkuszy kalkulacyjnych, pozyskiwa-
nie rysunków wykonawczych 2D, a także tworzenie tzw.
G-kodu (znormalizowanego języka poleceń dla urządzeń
CNC). Na przykład wskutek współpracy z zaangażowany-
mi w proces projektowania producentami komponentów
budynku możliwe jest wbudowanie w system parametryczny
wymogów konkretnej technologii produkcji. Pełen potencjał
projektowania parametryczno-algorytmicznego przejawia się
w możliwości cyfrowego integrowania etapów procesu od
pomysłu przez opracowanie kształtu, dobór materiału, pro-
dukcję i logistykę po montaż (powstaje tzw. cyfrowy łańcuch).
W konsekwencji nowego sposobu zarządzania przepływem
informacji architekt powraca niejako na plac budowy i do
swojej historycznej roli mistrza budowlanego bezpośrednio
zaangażowanego we wszystkie etapy wznoszenia obiektu.
Technologie komputerowe a kreacje architektoniczne
Większość uznanych innowacyjnych realizacji architektonicznych,
jak i nagrodzonych prac konkursowych nie powstałaby bez zna-
czącego wsparcia technologii komputerowych. Zmiany warsz-
tatu projektowego przejawiają się głównie w trzech obszarach:
Dodatkowo w programie dostępny jest edytor skryptu
w postaci tekstowej (il. 3). Taka funkcjonalność interfejsu uła-
twia architektom i dizajnerom (amatorskim programistom)
tworzenie własnego języka architektonicznego od podstawo-
wych reguł, opartego na geometrycznych i algebraicznych
abstrakcjach. Dzięki temu, że geometria jest definiowana
jako wielopoziomowe hierarchiczne systemy współzależnych
elementów geometrycznych (prosta, punkty) architekt może
sam określić logikę i strukturę, nadać uporządkowanie, identy-
fikację oraz „inteligencję” komputerowo tworzonej formie. GC
umożliwił rozwój nowej metodologii opartej na projektowaniu
systemów parametryczno-algorytmicznych. W innowacyjnej
praktyce projektowej często spotyka się integrację parame-
trycznego modelowania z przepływem pracy BIM.
Strategie wykorzystania technologii komputerowych
Implementacja technologicznej obudowy procesu projek-
towania przekłada się w praktyce architektonicznej na dwie
strategie, w zależności od charakteru zadania projektowego.
Pierwsza z nich – dopracowywania projektu, odpowiada
sytuacji, w której przyjęta przez zespół projektowy koncepcja
geometrii (wykonana za pomocą tradycyjnych statycznych
modeli cyfrowych lub fizycznych) jest wiernie odtwarzana
przy użyciu modelu parametryczno-algorytmicznego w celu
dalszego doskonalenia i racjonalizacji oraz pozyskiwania
precyzyjnych informacji geometrycznych dla potrzeb produk-
cyjnych i wykonawczych (zwykle w formule
file to factory
).
Strategia ta zawęża znaczenie metodologii parametryczno-
-algorytmicznej do etapów rozstrzygania zagadnień inżynie-
ryjno-konstrukcyjno-produkcyjnych.
Drugie podejście, czyli strategia eksploracji i rozwoju pro-
jektu, charakteryzuje dążenie do wykorzystania „kreatywnej
energii obliczeniowej” w celu poszukiwania innowacyjnych,
efektywnych rozwiązań za pomocą programowego bada-
nia przestrzeni projektowej (algorytmów komputerowych).
Tworzenie dzieła architektonicznego zaczyna się na etapie
oprogramowania i narzędzi technologicznych umożliwiają-
cych przetwarzanie ogromnej ilości informacji obejmujących
całą złożoność zadania projektowego i zarządzanie nimi.
Istota tego podejścia polega na przełożeniu problemu pro-
jektowego na system parametryczno-algorytmiczny (program
komputerowy) z ograniczoną liczbą parametrów (zmien-
nych decyzyjnych), które określają przestrzeń projektową
mieszczącą wszystkie niezbędne rozwiązania, a następnie
4.
Model parametryczny Mercedes
Benz Museum – po prawej schemat
geometrii planu i rozkład paneli ele-
wacji, il. DesignToProduction
4
