●●
Prawna podstawa ochrony
infrastruktury krytycznej
Jak wspomniano, Ustawa o zarządzaniu kryzysowym z dnia 26 kwietnia
2007 r. stanowi jedno z naważniejszych przepisów prawnych dotyczą-
cych ochrony infrastruktury krytycznej, ale nie jest to jedyna regulacja
w tym zakresie. Inne to:
• Ustawa o ochronie osób i mienia z dnia 22 sierpnia 1997 r. (t.j. DzU
z 2018 r., poz. 2142 z późn. zm.), w której mówi się o obowiązkowej
ochronie infrastruktury krytycznej przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne (art. 5 ust. 2 pkt 5);
• Ustawa z dnia 18 marca 2010 r. o szczególnych uprawnieniach mini-
stra właściwego do spraw energii oraz ich wykonywaniu w niektórych
spółkach kapitałowych lub grupach kapitałowych prowadzących dzia-
łalność w sektorach energii elektrycznej, ropy naftowej oraz paliw gazo-
wych (t.j. DzU z 2016 r., poz. 2012), która nakłada obowiązek ustanowie-
nia tzw. pełnomocnika ds. ochrony infrastruktury krytycznej (art. 5);
• Ustawa z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego oraz Agencji Wywiadu (t.j. DzU z 2018 r., poz. 2387 z późn. zm.),
która porusza kwestie wdrożenia tzw. systemu ostrzegania o zagro-
żeniach występujących w sieci internetowej dla infrastruktury krytycz-
nej (art. 32aa).
Problem ochrony infrastruktury krytycznej ma też wymiar międzynaro-
dowy. W UE obowiązuje Dyrektywa Rady 2008/114/WE z dnia 8 grud-
nia 2008 r. w sprawie rozpoznawania i wyznaczania europejskiej infra-
struktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie poprawy jej ochrony
(DzU UE. L. z 23.12.2008 r. nr 345, s. 75). Obecnie określana jest euro-
pejska infrastruktura krytyczna w dwóch sektorach: energetycznym
i transportowym. Z kolei NATO skupia się na wypracowaniu stan-
dardów ochrony energetycznej infrastruktury krytycznej, traktując
te kwestie jako kluczowe dla wsparcia ewentualnych działań militar-
nych sojuszu.
Art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzyso-
wym określa, że właściciele oraz posiadacze samoistni i zależni obiek-
tów, instalacji lub urządzeń infrastruktury krytycznej mają obowiązek
ich ochrony, w szczególności przez przygotowanie i wdrażanie, sto-
sownie do przewidywanych zagrożeń, planów ochrony oraz utrzy-
mywanie własnych systemów rezerwowych zapewniających bezpie-
czeństwo i podtrzymujących jej funkcjonowanie do czasu pełnego
odtworzenia. Z przepisu wynika ogólny obowiązek ochrony infrastruk-
tury krytycznej zarówno przez tych, którzy mają tytuł prawny do obiek-
tów, instalacji lub składających się na nią urządzeń, jak i tych, którzy
nią władają. Oczywiście ten obowiązek poprzedza procedura wyłonie-
nia infrastruktury krytycznej wynikająca również z przepisów prawa,
która obejmuje wchodzące w jej skład usługi. Zgodnie z ustawą Dyrek-
tor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa we współpracy z właściwymi
ministrami, w przypadku elektroenergetyki z Ministrem Energii, sporzą-
dzają wykaz obiektów, instalacji, urządzeń i usług z podziałem na sys-
temy (zaopatrzenia w energię, surowce energetyczne i paliwa). O wyod-
rębnieniu infrastruktury krytycznej informowani są jej operatorzy oraz
właściwe organy państwa (art. 5b ust. 7–8 Ustawy o zarządzaniu kry-
zysowym). Konsekwencją zaliczenia obiektów, instalacji, urządzeń oraz
usług do infrastruktury krytycznej jest objęcie jej obowiązkiem ochrony,
zadaniami administracji publicznej oraz uczestnictwo jej operatorów
w Narodowym Programie Ochrony Infrastruktury Krytycznej.
fot. Shutterstock
Elektroenergetyka, rozumiana jako dziedzina wytwarzania, przesyłu i rozdziału energii elektrycznej, kwalifikuje się do systemu, w ramach którego należy
identyfikować obiekty budowlane, urządzenia, instalacje oraz usługi kluczowe stanowiące infrastrukturę krytyczną
1
49
Sektor Elektroenergetyczny 2019
