42
Usterki na dachu płaskim budynku wielorodzinnego
obejmujące:
– pomiar siły ciągu w poszczególnych przewodach,
– pomiar rzeczywistej wymiany powietrza w poszczególnych
pomieszczeniach,
• w przypadku pomiarowego potwierdzenia niskiej sprawności wenty-
lacji grawitacyjnej objawiającej się brakiem właściwej siły ciągu oraz
krotności wymiany powietrza należało rozważyć konieczność montażu
urządzeń wspomagających wentylację, np. tzw. turbowentów – sytua-
cja ta dotyczyła przede wszystkim mieszkań najwyższego piętra,
• ponadto w przypadku stwierdzenia niewłaściwej siły ciągu oraz
krotności wymiany powietrza jako rozwiązanie projektowe należało
rozważyć konieczność zastosowania wentylatorów mechanicznych,
które pracowałyby na tzw. biegu jałowym w systemie ciągłym, nato-
miast bieg powodujący zwiększony wydatek przepływu powietrza
byłby włączany okresowo, w miarę zapotrzebowania na zwiększenie
wydajności wentylacji; powyższa sytuacja dotyczyła w szczególności
przewodów, do których podłączone były wentylacje lokali mieszkal-
nych w poziomie III piętra.
Etap 2. – przewidziany do ewentualnej realizacji w przypadku spora-
dycznego występowania przecieków do wnętrza lokali mieszkalnych
po zakończeniu prac etapu 1., obejmował:
• usunięcie zasypki z kruszywa otoczakowego z poszczególnych
sekcji dachu,
• zaklejenie wpustów dachowych w odsłoniętych fragmentach
połaci oraz jej obciążenie słupem wody o wysokości ok. 5 cm i utrzy-
mywanie takiego stanu przez 48 h,
• w przypadku stwierdzenia przecieków do wnętrza lokali
mieszkalnych należało je usunąć, uwzględniając konieczność prze-
prowadzenia prac etapu 3.
Etap 3. – docelowy, w jego ramach należało wykonać następujące
prace:
• demontaż istniejącego układu warstw stropodachu,
• odtworzenie warstwy stropodachu przy zastosowaniu zamiennie
polistyrenu ekspandowanego laminowanego (EPS 120 – styropian
laminowany) zamiast wykorzystywanego na etapie realizacji dachu
polistyrenu ekspandowanego (EPS 100 – styropian). Jako warstwy
pokrycia dachowego (izolacji przeciwwodnej) zalecono rozważe-
nie użycia pap termozgrzewalnych, jak w przypadku podstawowego
rozwiązania projektowego, oraz wykonanie paroizolacji w postaci
powłokowej. Przy powyższych założeniach układ warstw stropoda-
chu wyglądałby następująco (od góry):
• warstwa dociskowa: kruszywo otoczakowe 16/32 mm – 8 cm,
• warstwa zabezpieczająca: geowłóknina,
• pokrycie papowe wierzchniego krycia: papa termozgrzewalna
wysoko modyfikowana na osnowie poliestrowej,
• pokrycie papowe podkładowe: papa termozgrzewalna wysoko
modyfikowana na osnowie z tkaniny szklanej,
• izolacja termiczna: polistyren ekspandowany laminowany
(EPS 120 – styropian laminowany z górną warstwą pokrycia papo-
wego) o grubości gwarantującej ochronę cieplną budynku przy jed-
noczesnym zapewnieniu właściwego spływu wód opadowych do
wewnętrznych wpustów dachowych,
• paraizolacja: wykonana jako powłokowa z zastosowaniem dysper-
syjnych mas asfaltowo-kauczukowych, warstwa o gr. 2,5 mm,
• konstrukcja stropu nad III piętrem: strop żelbetowy 20 cm,
• wyprawa „od spodu” stropu nad III piętrem: tynk gipsowy 1 cm.
x x x
Wnioski
Podejmując decyzję o budowie lub remoncie dachu, należy dobrze
wybrać projektanta i wykonawcę. Jak pokazuje przytoczony przykład,
już na etapie powstania koncepcji mogą pojawić się niedociągnięcia,
które będą miały wpływ na powodzenie całej inwestycji.
W analizowanym przypadku przyczyną usterek w postaci przecieków
z połaci dachowej było lokalne wykraplanie się pary wodnej, praw-
dopodobnie spotęgowane brakiem wcześniejszego odprowadzenia
z konstrukcji stropodachu wody technologicznej.
Podstawowe rozwiązanie projektowe, polegające na zastosowaniu
papy termozgrzewalnej jako warstwy izolacji przeciwwodnej, było
korzystniejsze niż zrealizowane z zastosowaniem membrany dachowej
PVC, ponieważ zapewniało wzajemne przyleganie do siebie poszcze-
gólnych warstw układu, w szczególności ochrony przeciwwodnej i ter-
micznej. W ten sposób uniemożliwiałoby powstawanie wzbudzającego
niepokój wizualny kondensatu pomiędzy poszczególnymi składowymi
pokrycia dachowego.
Wprowadzone na etapie realizacji budynku rozwiązanie zamienne pole-
gające na zastosowaniu styropianu (EPS 100) zamiast styroduru (XPS)
było niedoskonałe, ponieważ wykorzystany materiał jest mniej wytrzy-
mały. W rozpatrywanym przypadku nie miało to jednak kluczowego zna-
czenia. Istotniejsze zaś były właściwości termoizolacyjne styropianu, który
charakteryzuje się wyższym współczynnikiem przewodzenia ciepła, co
zwiększa ryzyko zawilgocenia warstwy materiału termoizolacyjnego.
Potencjalną przyczyną zawilgoceń warstw układu była perforacja
paroizolacji z folii polietylenowej, występująca w następstwie mocowa-
nia styropianu kołkami do konstrukcji stropodachu.
Nie można również wykluczyć, że wykonanie części opierzeń attyk jako
łączonych, bez zastosowania rąbka stojącego, było źródłem przecieków
do wnętrza połaci dachowej.
Obniżona, ze względu na długość trzonów kominowych, sprawność
wentylacji grawitacyjnej i brak właściwej wymiany powietrza w pomiesz-
czeniach na III piętrze skutkowały wykropleniem kondensatu.
Literatura
1. P. Beinhauer, „Katalog standardowych rozwiązań projektowych
detali dla projektów budowlanych”, Państwowe Wydawnictwo Tech-
niczne, Warszawa 2010.
2. P. Markiewicz, „Detale projektowe dla architektów”, Wydawnictwo
Archiplus, Warszawa 2009.
3. M. Rokiel, „Renowacje obiektów budowlanych. Projektowanie
i warunki techniczne wykonania i odbioru robót”, Wydawnictwo
Medium, Warszawa 2014.
4. W. Baranowski, „Zużycie obiektów budowlanych”, Wydawnictwo
Warszawskiego Centrum Postępu Techniczno-Organizacyjnego
Budownictwa, Ośrodek Szkolenia WACETOB, Warszawa 2000.
5. „Trwałość i skuteczność napraw obiektów budowlanych” pod red.
M. Kamińskiego, J. Jasiczaka, W. Buczkowskiego, T. Błaszczyńskiego,
Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, Wrocław 2007.
6. M. Substyk, „Utrzymanie i kontrola okresowa obiektów budowla-
nych”, Wydawnictwo ODDK, Warszawa 2012.
