NS abc budowy domu
131
Tylko wełna w płytach, ze względu na
większy ciężar i warstwową budowę,
zawsze musi być kotwiona mechanicz-
nie do podłoża.
Po wykonaniu elewacji trudno ocenić
sposób nałożenia kleju. Widać to jed-
nak dokładnie po wichurach lub po-
żarach, które zrywają albo wytapiają
część lub całe elewacje. Dobre przykle-
jenie termoizolacji metodą obwodowo-
-punktową sprawi, że ani wiatr, ani
ogień nie dostaną się pod ocieplenie.
Jeśli klej został naniesiony tylko pla-
ckami, już wiatr o niewielkiej sile ssą-
cej może zerwać warstwę ocieplenia
wraz z łącznikami. Podczas pożaru
nawet niepalna wełna ułożona na pla-
ckach kleju nie zatrzyma ognia, który
może przenieść się pod ociepleniem.
Rola podłoża
Trwałość tynku dekoracyjnego na
elewacji zależy głównie od trwałości
i nośności podłoża. Odpowiada za
to rodzaj i grubość zaprawy klejowo-
-szpachlowej oraz jakość siatki zbroją-
cej. Efekt stosowania najtańszych, sła-
bych klejów i siatki zbrojącej ujawni się
po pewnym czasie eksploatacji. Dobra
siatka powinna być mocna i sztywna,
o gramaturze co najmniej 145 g/m
2
.
Prawidłowe wykonanie warstwy zbro-
jonej wygląda następująco. Na przykle-
jony do muru materiał izolacyjny należy
najpierw nanieść warstwę zaprawy kle-
jowo-szpachlowej o grubości 2-3 mm.
Aby niektóre materiały budowlane
uzyskały pełne właściwości, na
przykład klej mocujący termoizolację
związał, a grunt pod tynk wysechł,
potrzebny jest czas. Wykonawca nie
powinien się spieszyć, a inwestor
niepokoić przerwami w pracach.
Długość przerwy technologicznej jest
określona w kartach technicznych
poszczególnych produktów, na przy-
kład standardowa przerwa na zwią-
zanie kleju pod termoizolacją wynosi
trzy dni. Trzeba jednak pamiętać, że
procesy chemiczne zależą od po-
gody, podczas której są prowadzone
prace, na przykład tynk cienkowar-
stwowy schnie w ciągu 12-48 godzin,
ale wczesną wiosną lub późną jesie-
nią, gdy jest bardzo wilgotno i zimno,
proces ten może trwać dłużej.
Przerwy technologiczne
W miejscach zastosowania kołków
często tworzą się na powierzchni
tynku charakterystyczne ciemniej-
sze plamy. Dzieje się tak zwłaszcza
wtedy, gdy jest zimno i wilgotno.
Zimą miejsca takie są jaśniejsze,
bo przemarzają, często wręcz wi-
dać na nich kryształy lodu. Miejsce
wbicia kołków tradycyjnie jest wy-
pełniane na powierzchni zaprawą
klejowo-szpachlową. Średnia gru-
bość zaprawy z zatopioną siatką
zbrojeniową wynosi 4-6 mm. Jeśli
kołki nie mają wystarczającej dłu-
gości dopasowanej do grubości
warstwy ocieplenia, są one bardzo
głęboko osadzane. Na wierzchu
powinno się wstawić zaślepki
z termoizolacji. Często jednak się
tego nie robi. Na wierzchu w miej-
scach wbicia łączników wykonawcy
nakładają grubą warstwę zaprawy
klejowej – 10-15 mm, a czasem
więcej. Cienka warstwa zaprawy
na pozostałej powierzchni wysy-
cha stosunkowo szybko i równo.
Grubsza zaprawa dłużej utrzymuje
wilgoć, co objawia się po desz-
czach ciemniejszymi plamami
w miejscach wbicia łączników. Taka
wada jest nie do usunięcia. Żeby
się jej pozbyć, trzeba ułożyć nową
termoizolację w prawidłowy sposób
– z zaślepkami z materiału termo-
izolacyjnego w miejscach wbicia
kołków.
Skąd się bierze efekt biedronki?
Fot. Piotr Mastalerz
Płyty ocieplenia powinny tworzyć równą,
idealnie gładką płaszczyznę,
dlatego
trzeba je starannie przykleić i wypozio-
mować
Fot. Piotr Mastalerz
Płyty układa się na mijankę, dosuwając
je szczelnie do siebie.
Poszczególne
rzędy płyt z sąsiadujących ze sobą ścian
zazębia się w narożnikach
Fot. Piotr Mastalerz
Jeśli styropian dodatkowo mocuje się
kołkami,
trzeba ich talerzyki wcisnąć
w izolację i pokryć zaprawą, aby wyrów-
nać powierzchnię
Fot. Piotr Mastalerz
Siatka zbrojąca wraz z warstwą kleju
wzmacnia powierzchnię izolacji.
Warstwa
zbrojona stanowi podłoże pod tynk
