Prefabrykaty betonowe w elektroenergetyce
90
Projektowanie elementów konstrukcji i elementów z betonu regu-
lowane jest przez opracowane na poziomie europejskim Eurokody,
które stanowią zestaw norm dotyczących poszczególnych rodzajów
rozwiązań oraz ogólnych zasad konstruowania. Projektowanie kon-
strukcji betonowych zawarte jest w Eurokodach 2 oraz 4, a odnie-
sienia do wymagań dla elementów prefabrykowanych zawarte są
normach przedmiotowych ogólnych, jak np. PN-EN 13369:2013
„Wspólne wymagania dla prefabrykatów betonowych” [4], oraz
w szczegółowych normach przedmiotowych dotyczących poszcze-
gólnych rodzajów elementów.
Zagadnienia materiałowe związane z betonem jako materiałem
konstrukcyjnym przywoływane są w odniesieniu do normy PN-EN
206 [5] w zakresie parametrów fizyczno-mechanicznych betonu
oraz mieszanki betonowej, jak również szeroko rozumianej trwa-
łości konstrukcji lub elementów, związanej z różnymi oddziaływa-
niami środowiska (klasy ekspozycji).
x x x
Kierunki rozwoju
Rozwoju elementów prefabrykowanych w sensie ogólnym można
oczekiwać w obszarze materiałowym, technologicznym oraz
użytkowo-funkcjonalnym. Materiałowe aspekty nowości w tech-
nologii prefabrykatów związane są z jednej strony z modyfika-
cjami spoiw tradycyjnych poprzez zastępowanie części ich skład-
ników surowcami alternatywnymi, w tym odpadami, produktami
ubocznymi i surowcami niskoenergetycznymi, a z drugiej –
z próbami tworzenia całkowicie nowych odmian spoiw wpisują-
cych się w kierunki wyznaczane przez szeroko rozumiany zrów-
noważony rozwój. Poszukiwania nowoczesnych spoiw powinny
obejmować kompleksową analizę racjonalności ich stosowania,
uwzględniającą nie tylko podstawowe surowce, ale także uży-
wane w relatywnie małych ilościach, lecz niezbędne, składniki
drugorzędne, których charakterystyki ekologiczne należy również
uwzględnić w całkowitym bilansie w odniesieniu do produktu koń-
cowego. Obiecującym rodzajem spoiw są w tym kontekście geo-
polimery. Termin ten obejmuje klasę nowoczesnych, nieorganicz-
nych, amorficznych, syntetycznych polimerów – glinokrzemianów
o specyficznym składzie i właściwościach. Pozostają one od wielu
lat w sferze koncepcyjnej, technologia jest sukcesywnie wdrażana
w praktyce budowlanej jako materiał konstrukcyjny lub napraw-
czy, a ostatnio znajduje również zastosowanie przy produkcji kon-
strukcyjnych i architektonicznych elementów prefabrykowanych.
Zalety materiału, takie jak trwałość chemiczna, wysoka jakość
uzyskiwanej powierzchni oraz atrakcyjne parametry mechaniczne,
sprawiają, że można go z powodzeniem wykorzystać także w pro-
dukcji prefabrykatów przeznaczonych dla elektroenergetyki. Tech-
nologia geopolimerowa może przynieść duże korzyści dla ochrony
środowiska naturalnego, ponieważ do produkcji 1 tony tego
materiału z surowców naturalnych potrzeba nawet 3,5 razy mniej
energii niż przy wytwarzaniu cementu portlandzkiego.
Kierunki technologiczne rozwoju prefabrykatów związane są
z innowacjami mającymi na celu usprawnienie procesów wytwa-
rzania. Obejmują one zarówno sterowanie produkcją, takie jak
np. zwiększenie automatyzacji, jak również wdrażanie nowych
technologii mających na celu obniżenie pracochłonności przy
jednoczesnej poprawie jakości gotowych elementów. W prefabry-
kacji powszechne zastosowanie znajdują nowoczesne domieszki
chemiczne oraz różne rodzaje włókien stalowych – z tworzyw
sztucznych, szklanych czy też węglowych.
fot. Pekabex
Fot. 3. Realizacja inwestycji Elektrownia Filborna w Helsinborgu, w Szwecji
