68
Stacje elektroenergetyczne WN
Nadmierne rozproszenie i skomplikowanie przepisów doty-
czących procesu budowy nowych stacji elektroenergetycznych
oraz utrudnienia z nich wynikające przyczyniają się do powsta-
nia wielu barier formalnoprawnych, środowiskowych i społecz-
nych (skutecznie ograniczających szybkość i efektywność procesu
inwestycyjnego dla tych obiektów) oraz do znacznego obciąże-
nia finansowego operatorów systemów z tytułu realizacji przed-
sięwzięcia [10]. Na skutek niejednoznaczności i sprzeczności
przepisów, odmiennej ich interpretacji przez organy administra-
cji samorządowej, skomplikowanych procedur, wielu stron uczest-
niczących na wszystkich etapach postępowania, konieczno-
ści pogodzenia ich różnych interesów i pozyskania terenów dla
potrzeb budowy nowej stacji elektroenergetycznej (często od róż-
nych właścicieli gruntów) oraz sąsiedztwa z obszarami należą-
cymi do wielu właścicieli i użytkowników gruntów, czas trwania
procedur formalnoprawnych koniecznych do uzyskania pozwole-
nia na budowę może wynieść nawet kilka lat w przypadku wyko-
rzystania przez właścicieli i użytkowników terenów procedur
odwoławczych [9].
x x x
Wnioski
Stacje WN odgrywają ważną rolę w Krajowym Systemie Elektro-
energetycznym zarówno w obszarze dystrybucji, jak i przesyłu, dla-
tego bardzo istotne jest stosowanie odpowiednich rozwiązań kon-
strukcyjnych i właściwe kształtowanie ich układów połączeń.
Rozwiązania konstrukcyjne rozdzielni 110 kV w stacjach WN
zależą od wielu elementów, wśród których szczególnie istotne doty-
czą: terenu, na którym znajduje się stacja, jej powiązania z siecią
110 kV, planu generalnego stacji oraz układów konstrukcyjnych.
Ponadto istotna jest niezawodność, elastyczność oraz wymaga-
nia wynikające z roli i znaczenia danej stacji w systemie dystrybu-
cyjnym. Rozdzielnie realizuje się jako: napowietrzne otwarte, wnę-
trzowe z izolacją gazową SF
6
lub hybrydowe o wysokim stopniu
integracji. Przy czym wśród rozwiązań napowietrznych otwartych
dominują nowoczesne rozwiązania modułowe kompaktowe, aby
maksymalnie ograniczyć powierzchnię niezbędną do budowy. Roz-
dzielnie GIS są zalecane do wznoszenia stacji 110 kV szczególnie
w aglomeracjach miejskich, bowiem mogą spełniać różnorodne
wymogi architektoniczne, być zlokalizowane w centrach aglome-
racji, blisko budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej oraz
w miejscach, w których jest wymagane ograniczenie powierzchni
terenu zajmowanego przez stację elektroenergetyczną. Rozdziel-
nice w izolacji SF
6
cechują się wieloma zaletami w porówna-
niu z tradycyjnymi napowietrznymi rozwiązaniami wyposażonymi
w aparaturę stacyjną w izolacji powietrznej. Należą do nich przede
wszystkim: duża niezawodność, niskie koszty eksploatacyjne oraz
duża trwałość.
W rozdzielniach 110 kV, zlokalizowanych w stacjach WN, stosuje
się: układy mostkowe, blokowe oraz szynowe tradycyjne (z jednym
wyłącznikiem na pole): jednosystemowe, dwusystemowe i trój-
systemowe, sekcjonowane i niesekcjonowane, bez szyny obej-
ściowej bądź z szyną obejściową pełną lub szczątkową. Ponadto
wykorzystuje się układy o podwyższonej niezawodności z dwoma
wyłącznikami na jedno pole i półtorawyłącznikowe. Przy czym
w rozdzielniach 110 kV najpopularniejsze są obecnie układy
mostkowe: H5 i H4.
Z punktu widzenia niezawodności, pewności i bezpieczeństwa
dostaw energii elektrycznej najlepszymi rozwiązaniami układów
połączeń są: układy z dwoma wyłącznikami na jedno pole, półto-
rawyłącznikowe oraz z podwójnym systemem szyn zbiorczych (sek-
cjonowane, z szyną obejściową). Natomiast w obrębie najpopular-
niejszych w rozdzielniach 110 kV układów mostkowych jest układ
H5. W stacjach 110 kV powszechnie stosuje się systemy sterowa-
nia i nadzoru, które umożliwiają uzyskanie ogromnych korzyści
zarówno dla operatorów systemów dystrybucyjnych, jak i odbior-
ców energii.
Literatura
1. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (DzU
z 2006 r., nr 89, poz. 625 z późn. zm.).
2. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (DzU z 1994 r.,
nr 89, poz. 414 z późn. zm.).
3. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(DzU z 2001 r., nr 62, poz. 627 z późń. zm.).
4. Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. O planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (DzU z 2003 r., nr 80, poz. 717 z późń. zm.).
5. Ustawa z dnia 3 października 2008 r. O udostępnianiu informa-
cji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (DzU
z 2008 r., nr 199, poz. 1227).
6. Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. O ochronie przyrody (DzU
z 2004 r., nr 92, poz. 880 z późn. zm.).
7. Ustawa z dnia 3 lutego 1995 r. O ochronie gruntów rolnych
i leśnych (DzU z 1995 r., nr 16, poz. 78 z późn. zm.).
8. Sprawozdanie z wyników monitorowania bezpieczeństwa dostaw
energii elektrycznej za okres od dnia 1 stycznia 2015 do dnia
31 grudnia 2016, Minister Energii, Warszawa 2017.
9. W. Dołęga, „Nowoczesne stacje elektroenergetyczne w aglome-
racjach miejskich”, „Energetyka” 8/2016.
10. W. Dołęga, „Planowanie rozwoju sieciowej infrastruktury elek-
troenergetycznej w aspekcie bezpieczeństwa dostaw energii i bez-
pieczeństwa ekologicznego”, Oficyna Wydawnicza Politechniki
Wrocławskiej, Wrocław 2013.
11. W. Dołęga, „Stacje elektroenergetyczne”, Oficyna Wydawnicza
Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2007.
12. W. Dołęga, „Stacje wysokich napięć – przegląd rozwiązań ukła-
dów połączeń w aspekcie bezpieczeństwa dostaw energii”, „Wiado-
mości Elektrotechniczne” 9/2017.
13. W. Dołęga, „Stacje wysokich napięć – wybrane aspekty doboru
schematów głównych i rozwiązań konstrukcyjnych”, „Elektro.info”
12/2016.
14. W. Dołęga, „Stacje 110 kV w aglomeracjach miejskich”,
Zeszyty Naukowe Wydziału Elektrotechniki i Automatyki Politech-
niki Gdańskiej 56/2017.
15. W. Dołęga, „Systemy sterowania i nadzoru w stacjach elektro-
energetycznych”, „Elektro.info” 3/2016.
