80
Izolacja dachu płaskiego hali
Dodatkowo styropian jest nieodporny na działanie rozpuszczalni-
ków organicznych – pod wpływem np. ropy naftowej pęcznieje.
Ma podobne właściwości termiczne do wełny mineralnej – współ-
czynnik przewodzenia ciepła
l
od 0,035 do 0,045 W/(mK). XPS
jest nieco lepszym izolatorem –
l
od 0,032 W/(mK). Zdecydowa-
nie najlepiej w tym zestawieniu wypada jednak pianka PIR –
l
od
0,018 W/(mK). W efekcie pozwala to na zastosowanie jej w cień-
szej warstwie dla uzyskania takich samych parametrów termicz-
nych przegrody. W przypadku układania termoizolacji na blasze
trapezowej przy doborze jej grubości należy się kierować dodat-
kowo parametrami statyczno-wytrzymałościowymi w zestawieniu
z odległością w świetle między górnymi półkami blachy poszycia.
Rozważane materiały, stanowiące barierę termiczną w układzie
dachowym, różnicuje również wytrzymałość mechaniczna
i cena. Wybór konkretnego, tak jak w przypadku hydroizolacji,
jest wielokryterialny.
Wyroby termoizolacyjne mogą być przyklejane do podłoża, moco-
wane mechanicznie lub układane z dodatkową warstwą dociskową
z uwzględnieniem konkretnych warunków montażu i eksploatacji.
Aby wydłużyć drogę ucieczki ciepła na styku brytów termoizolacji,
zaleca się ich układanie w dwóch warstwach, z przesunięciem sty-
ków między nimi. Jeśli jednak kładzie się pojedynczą warstwę, płyty
muszą być wyposażone w felc. W przypadku stropodachów peł-
nych termoizolację i pokrycie dachowe należy układać po osadze-
niu elementów ponaddachowych.
x x x
Warstwa paroizolacji
W halach ocieplanych trzeba zwrócić uwagę również na dyfuzyj-
ność termoizolacji. Jest to niezwykle istotne dla dachów niewenty-
lowanych. W przypadku materiałów o znikomym oporze dyfuzyj-
nym, jak np. wełna mineralna, stosuje się dodatkowo paroizolację,
nawet gdy jako podłoże przekrycia użyto poszycia z blachy trapezo-
wej (nieszczelności na połączeniach arkuszy). Chroni ona ocieple-
nie od strony hali przed zawilgoceniem spowodowanym penetracją
pary wodnej i tym samym utratą jego głównej funkcji w układzie,
a dodatkowo – podobnie jak hydroizolacja – pozwala spełnić
jedno z wymienionych wcześniej podstawowych wymagań określo-
nych w ustawie Prawo budowlane [1], odnoszących się do higieny
i zdrowia. W § 309 pkt 6 warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie [9], czytamy: „Budynek
powinien być zaprojektowany i wykonany z takich materiałów
i wyrobów oraz w taki sposób, aby nie stanowił zagrożenia dla
higieny i zdrowia użytkowników lub sąsiadów, w szczególności
w wyniku: (…) występowania wilgoci w elementach budowlanych
lub na ich powierzchniach”. Odpowiednio wbudowana paroizola-
cja pełni także barierę szczelną powietrznie. Ta również jest wyma-
gana, zgodnie z zapisami pkt 2.3.1 załącznika nr 2 do rzeczonych
wcześniej warunków technicznych [9]: „W budynku (…) użytecz-
ności publicznej i produkcyjnym przegrody zewnętrzne nieprze-
zroczyste, złącza między przegrodami i częściami przegród (mię-
dzy innymi połączenie stropodachów lub dachów ze ścianami
zewnętrznymi), przejścia elementów instalacji (takie jak kanały
instalacji wentylacyjnej i spalinowej przez przegrody zewnętrzne)
(…) należy projektować i wykonywać pod kątem osiągnięcia ich
całkowitej szczelności na przenikanie powietrza”.
Jako paroizolację wykorzystuje się w głównej mierze folie:
polietylenowe, polietylenowe z ekranem aluminiowym, aktywne,
paroizolacyjno-termoizolacyjne. Należy przy tym pamiętać o głów-
nej funkcji materiału przeznaczonego na tę warstwę w układzie.
Zaleca się tu stosowanie folii paroizolacyjnej o równoważnym opo-
rze dyfuzyjnym nie mniejszym niż 100 m (S
d
= 100 m oznacza, że
materiał paroizolacyjny stawia dla pary wodnej opór taki, jak stu-
metrowa warstwa powietrza), układanej na zakład z zapewnieniem
szczelności połączeń – klejenie, zgrzewanie.
Poruszone powyżej problemy to zaledwie wierzchołek góry lodo-
wej w tematyce poprawnego zaizolowania dachów płaskich hal.
Dochodzą jeszcze kwestie związane m.in. z izolacyjnością aku-
styczną czy barierą przeciwpożarową rozpatrywanej przegrody.
By wyczerpać temat, niezbędne jest podejście jednostkowe.
Każdy obiekt bowiem, wznoszony nawet w powtarzalnym syste-
mie budowania, ma cechy indywidualne, chociażby podyktowane
lokalizacją. Ważne, by każde rozwiązanie było projektowo „szyte
na miarę” i wykonawczo bezusterkowe.
Literatura
1. Ustawa z dnia z 7 lipca 1997 r. Prawo budowlane (DzU
z 1994 r. nr 89, poz. 414 z późn. zm.).
2. PN-EN1991-1-3:2005 „Eurokod 1: Oddziaływania na
konstrukcje. Część 1–3: Oddziaływania ogólne. Obciążenie
śniegiem
”
.
3. PN-EN 1991-1-4:2008 „Eurokod 1: Oddziaływania na
konstrukcje. Część 1–4: Oddziaływania ogólne. Oddziaływania
wiatru
”
.
4. PN-B-10425:1989 „Przewody dymowe, spalinowe i wenty-
lacyjne murowane z cegły. Wymagania techniczne i badania
przy odbiorze
”
.
5. Instrukcja 461/2011
„
Wymagania w zakresie projektowania
wykonania i odbioru pokryć dachowych z wyrobów rolowych
(elastycznych wyrobów wodochronnych)
”
, ITB, Warszawa 2011.
6. PN-B-02361:2010 „Pochylenia połaci dachowych
”
.
7. „Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlanych.
Część C: Zabezpieczenia i izolacje. Zeszyt 1. Pokrycia dachowe
”
,
ITB, Warszawa 2015.
8. DAFA DP 2.01 „Wytyczne do projektowania i wykonywania
dachów z izolacją wodochronną – wytyczne dachów płaskich
”
,
wyd. II, 2011.
9. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia
2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać budynki i ich usytuowanie (DzU z 2002 r. nr 75, poz. 690
z późn. zm.).
