26
Kształtowanie przeszklonych ścian osłonowych z punktowymmocowaniem szyb
przeszkleń strukturalnych zapewnia większy poziom bezpieczeń-
stwa, ochrony i trwałości. Szyby laminowane mają podwyższoną
wytrzymałość, dzięki czemu mogą być znacząco cieńsze, a co za
tym idzie lżejsze od innych rozwiązań, choć nieznacznie obniża to
ich jakość wizualną. Do laminowania szyb oraz poprawy wskaźni-
ków kontroli nasłonecznienia i hałasu można używać żywicy UV lub
specjalnej akustycznej. Dodatkowym elementem, zabezpieczającym
szyby zespolone mocowane punktowo przed odspojeniem, jest tzw.
złączka obrzeżna, która łączy szybę zewnętrzną hartowaną termicz-
nie z wewnętrzną, laminowaną folią PVB. Minimalizuje to ryzyko
odspojenia pierwszej z nich.
Dla uzyskania lepszej izolacyjności cieplnej wykorzystuje się szyby
zespolone dwu- lub trzykomorowe. Szyby zewnętrzne wykonywane
są ze szkła hartowanego termicznie i mają grubość 10, 12, 15 lub
19 mm. W szybie zespolonej do mocowania punktowego od strony
wewnętrznej stosowane są szyby laminowane. Dla zapewnienia
optymalnej izolacyjności cieplnej przestrzenie międzyszybowe mają
szerokość 16 mm. W celu dalszego poprawienia izolacyjności ciep-
lnej szyb zespolonych można użyć szkła niskoemisyjnego, a także
wypełnić przestrzeń międzyszybową argonem lub innym gazem
szlachetnym. Aby umożliwić przejście śruby przez dwie tafle szkła
i przestrzeń międzyszybową oraz przymocowanie całej szyby do
konstrukcji, używany jest specjalny element dystansowy.
Rozstaw sąsiadujących elementów przeszklenia wynosi zazwyczaj
10–12 mm. Poszczególne płyty uszczelniane są między sobą za
pomocą szczeliwa lub specjalnych sznurów. Silikonowe uszczel-
nienia muszą dawać gwarancję wodoszczelności całej przeszklonej
przegrody. W celu podwyższenia komfortu użytkowania stosować
można szkło samoczyszczące do przeszkleń strukturalnych.
Obciążenia oddziaływujące na fasady przeszklone są takie same,
jak dla innych systemów elewacyjnych. Główne obciążenia powo-
dowane są wiatrem i śniegiem, a ich wielkości określane są przez
strefy wiatrowe. Szczególnej uwagi wymagają podwyższone obciąże-
nia wiatrem na narożnikach budynków. Obiekty wysokościowe lub
z nietypowymi formami przestrzennymi mogą wymagać szczegóło-
wej oceny obciążenia wiatrem. Ważnym czynnikiem, w przypadku
ścian osłonowych z punktowym mocowaniem szyb, jest także obcią-
żenie termiczne, które wpływa na zachowanie prętowo-cięgnowej
konstrukcji wsporczej.
x x x
Mocowanie przeszklenia
Do punktowego mocowania przeszklenia stosuje się różnego typu
elementy mocujące, począwszy od najprostszych, które łączą
cztery sąsiadujące narożniki szyb na zasadzie dwustronnie obej-
mującego zacisku. Ciągłe unowocześnianie elementów mocowania
punktowego pozwala na uzyskanie maksymalnego maskowania
okuć, dającego w efekcie wrażenie jednolitej tafli szkła niezaburzo-
nej przez wystające łączniki. Najbardziej zaawansowane technicz-
nie czteroramienne wsporniki utrzymują szyby wyłącznie na połą-
czeniu klejowym.
Elementy do punktowego mocowania przeszkleń łączą szyby poje-
dyncze, zespolone lub laminowane z konstrukcją wsporczą i prze-
noszą na nią obciążenia wiatrowe oraz wynikające z ciężaru włas-
nego szyb. Obciążenia przenoszone są ze szkła na konstrukcję
poprzez systemowe śruby i płytki sprężyste wytwarzane najczęściej
ze stali nierdzewnej.
Charakterystyczną cechą mocowania szyb za pomocą elemen-
tów typu „spider” jest – poza wymaganą odległością umieszczenia
mocowań od krawędzi szyby – stosowanie tylko jednego połącze-
nia stałego u góry tafli przeszklenia, drugiego u góry z możliwoś-
cią przesuwu w kierunku poziomym i dwóch na dole z możliwością
przesuwu w dwóch kierunkach. Takie rozwiązanie pozwala na prze-
sunięcia poszczególnych tafli na punktach mocujących na skutek
rozszerzalności termicznej, wymaga jednak co najmniej 15-milime-
trowych odstępów między poszczególnymi szybami z elastycznym
uszczelnieniem połączenia.
x x x
Bezpieczeństwo
Ważną zasadę projektowania przeszklonych ścian osłonowych z punk-
towym mocowaniem szyb stanowi założenie, że zawsze istnieje ryzyko
pęknięcia szkła nawet w najlepiej zaprojektowanych przeszkleniach.
Energia początkowa potrzebna by rozbić szkło jest bardzo niska
i nawet mały wypadek może spowodować jego zniszczenie. Ograni-
czenia powierzchni i hierarchizacja konstrukcji przy większych ele-
wacjach wynikają więc nie tylko z rosnących (wraz ze zwiększaniem
powierzchni) reakcji podporowych, ale również ze względów bez-
pieczeństwa, na wypadek uszkodzenia mocowanych punktowo tafli.
Redundancja, czyli zabezpieczenie na wypadek uszkodzenia jednej lub
kilku tafli konstrukcji szklanej ściany osłonowej, polega na uwzględ-
nieniu w obliczeniach statycznych wariantów przenoszenia obciążeń
Rys. 5. Zasady punktowego mocowania szyb za pomocą elementów typu „spider”
rys. P. Markiewicz
rys. P. Markiewicz
Rys. 6. Warianty przenoszenia obciążeń w sytuacji zbicia tafli przeszklenia w ścianie osłonowej
z punktowym mocowaniem szyb
