Sieć trakcyjna – charakterystyka, budowa, projektowanie
132
Konstrukcje wsporcze
Do konstrukcji wsporczych zalicza się słupy pojedyncze oraz
bramki (słupy połączone ze sobą poziomymi segmentami dźwiga-
rów) i wieże zawieszenia poprzecznego. Przy budowie sieci trak-
cyjnych stosowane są słupy kratowe, dwuteownikowe i betonowe,
wykonywane techniką wirowaną (ETG). Mogą być mocowane
w ziemi przy użyciu fundamentu prefabrykowanego betonowego
lub pala. W zależności od sposobu przytwierdzenia mają inną
konstrukcję. Najczęściej wykorzystuje się słupy i bramki kratowe
ze stopą do fundamentów polowych. Niektóre słupy od bramek
mocowane są do dwóch pali wbitych obok siebie. Na dużych
stacjach montuje się wieże i pomiędzy nimi rozpina się (na
wiele torów) liny zwieszenia poprzecznego (stacje: Warszawa
Wschodnia, Kutno).
Ze względu na spełniane funkcje w sieci trakcyjnej słupy można
podzielić na: indywidualne, kotwienia środkowego, krzyżowe,
kotwowe, odciągowe, przelotowe, rozjazdowe, z wysięgnikiem
przez dwa tory. Te stosowane poza terenem szkód górniczych są
zbieżne ku górze. Konstruuje się je w czterech podstawowych
wykonaniach do wykorzystania: 1 – na szlaku, 2 – w międzytorzu,
3 i 4 – na peronach w zależności od ich wysokości.
Katalog sieci trakcyjnej [3] określa karty słupów indywidualnych
stalowych do fundamentów betonowych (różnią się między sobą
długością): 1601–1605, 1607, 1608, 1617, wykonane z ceowni-
ków: 120, 140, 160 i 180 mm; przeznaczone do stosowania na
terenach ze szkodami górniczymi: 1682, 1684 (nie są zbieżne,
bo w przypadku gdy słup pogrąży się w ziemi, możliwe jest jego
przedłużanie poprzez dołączenie segmentu (nr karty 1689) o dłu-
gości 1,8 m; wykonane z ceowników od 120 do 200 mm, łączo-
nych wygiętym prętem okrągłym lub kratą trójkątną, zakończonych
stopą służącą do mocowania do pali betonowych wbijanych w zie-
mię (ułatwiają budowę, ponieważ są krótsze od słupów do funda-
mentów prefabrykowanych): 1611, 1613, 1614; w kształcie litery
H (opisane w katalogu jako dwuteownikowe): 1665, 1665 i 1667.
Słup o numerze 1665 dostępny jest w ośmiu wersjach dla dwóch
rodzajów stóp i przeznaczony do fundamentów o numerach: 1491,
1492 i 1493.
W katalogu [24] przedstawiono opisy słupów trakcyjnych struno-
betonowych wirowanych: 1721 i 1722, wykonywanych w trzech
odmianach. Mają one stopy przystosowane do fundamentów palo-
wych, producent określa ich nośność poprzez wartość zastępczej
siły wierzchołkowej. Zależność siły od wykonania podano w tabeli 1.
W ww. katalogu znajdują się również karty katalogowe osprzętu
stosowanego do montowania sieci jezdnej do słupów wirowanych.
Słupy tworzące nogi bramki mocowane do jednego pala, wykorzy-
stywane na szlaku oraz na stacji i peronach, mają numery kata-
logowe: 3111–3113, 3115–3117, natomiast te tworzące nogi
bramki przytwierdzone do dwóch pali mają numery: 3121–3123,
3125–3127.
Numery katalogowe produkowanych dźwigarów bramek: 3013,
3017–3025. Najdłuższe z nich dostępne są w 5 wersjach, róż-
niących się przekrojem kątownika, z którego zostały wykonane
(kątowniki od 45/5 do 75/8 mm).
fot. M. Kaniewski
Fot. 3. Zawieszenie sieci trakcyjnej nad czterema torami, na konstrukcjach bramkowych
z pojedynczymi wysięgnikami ruchomymi; każdy słup bramki posadowiony jest na
dwóch palach; na dalszym planie konstrukcje wsporcze i wysięgi przez dwa tory
fot. M. Kaniewski
Fot. 4. Nowa konstrukcja bramki podczas badań eksploatacyjnych
fot. M. Kaniewski
Fot. 2. Zawieszenie poprzeczne linowe z wykorzystaniem wież, z liną nośna poprzeczną
uziemioną
Tab. 1. Wartość siły zastępczej wierzchołkowej w zależności od typu słupa
Numer katalogowy 1721-1 1722-1 1721-2 1722-2 1721-3 1722-3
Zastępcza siła
wierzchołkowa
[kN]
6,4
5,7
8
7,1
10
8,9
