Page 11 - Informator Budowlany-murator 2015 DEMO

13 Informator Budowlany-murator. Konstrukcje, Izolacje, Chemia,Wykończenie 2015
Sufity podwieszane
Sąwciąż bardzo popularne, jednak obecnie stosowane rozwiązania znacznie różnią
się od tych sprzed dwudziestu lat. Dzisiejsze konstrukcje, poza zakryciem instalacji
technicznychpowyżejsufitu,pełniąwielefunkcjipoprawiającychkomfortużytkowania
pomieszczeń (wpływają również na ocenę obiektu poddawanego certyfikacji LEED
czy BREEAM). Materiaływykorzystywane do produkcji sufitów (np. wełnamineralna
twarda i miękka, metal, drewno, a nawet tkaniny) o specjalnie dobranych parametrach
technicznych pozwalają uzyskać bardzo dobrą izolacyjność akustyczną, termiczną,
korzystne odbicie światła, a nawet ograniczyć zużycie energii (sufity pasywne).
Dzięki dużej odporności nawilgoć, rozwój bakterii czy pleśni (np. sufity higieniczne)
rozwiązania temogą być stosowanewpomieszczeniach o podwyższonej wilgotności,
wktórych dotąd było to niemożliwe. Wysokiewymagania związane z odpornością
ogniową sprawiają, że sufity pełnią także funkcję ochrony przeciwpożarowej stropu.
Poza zapewnieniemodpowiednich parametrów technicznychważne jest również
spełnienie oczekiwań użytkowników, dotyczących atrakcyjności wizualnej elementów.
Dziś podwieszana konstrukcja niemusi już przykrywać całej powierzchni, czego
przykłademsą sufitywyspowe, które, pozwalając na nowoczesne kształtowanie
przestrzeni, stają się oryginalnymelementemwystrojuwnętrza.
Styropian
Biorąc pod uwagę ostatnie dekady, znacznie polepszyły się parametry
techniczne wykorzystywanych materiałów styropianowych. Wpływ na to
miał nie tylko postęp technologiczny i rosnąca konkurencja, ale także zmiany
w istniejących przepisach oraz wprowadzenie norm obowiązujących w UE, a co
za tym idzie – podniesienie wymagań technologicznych wobec producentów.
Wiązało się to również z nowymi oznaczeniami, klasyfikacją i nazewnictwem
płyt styropianowych. Dostępne niegdyś standardowe materiały izolacyjne,
które rzadko kiedy udawało się kupić, w wyniku rewolucji w wyrobach
budowlanych zostały zastąpione przez nowe odmiany o różnym przeznaczeniu,
właściwościach, parametrach użytkowych czy też kolorze. Obecnie do
wykonania ocieplenia można wybrać styropian spośród kilku jego rodzajów,
m.in.: tradycyjny, perforowany, ryflowany, sprężysty czy wodoodporny. Ponadto
firmy, oprócz oznaczenia wymaganego normą, umieszczają na opakowaniu
skrótowe wskazanie miejsca podstawowej aplikacji wyrobu, np. EPS Fasada –
dach/podłoga, parking, fundament. Do ocieplania tych samych miejsc
jeden producent może oferować kilka rodzajów materiału (różniących się
współczynnikiem przewodzenia ciepła, wytrzymałością mechaniczną i ceną).
Oprócz zwykłych białych płyt dostępny jest styropian w kropki (dodatki
w postaci grafitu znacznie poprawiły właściwości izolacyjne produktu),
grafitowy (elementy srebrnoszare – z jeszcze większą zawartością grafitu,
cieplejsze od zwykłych aż o 30%), a nawet z pomarańczowym pigmentowym
filtrem ochronnym (ogranicza szkodliwy wpływ promieniowania UV, pozwala
również na ściślejsze wypełnienie wiązań styropianowych kulek). Zastosowanie
dodatków przełożyło się na lepsze właściwości użytkowe i izolacyjne
styropianów, a tym samym – zmniejszenie grubości izolacji.
Zaprawy klejące do płytek
Dawniej do mocowania płytek wykorzystywana była zwykła zaprawa
cementowa przygotowywana ręcznie, w proporcjach ustalanych„na oko”,
i nakładana grubą warstwą. W latach 90. XX w. otwarcie polskiego rynku na
zachodnioeuropejski umożliwiło produkcję różnorodnych zapraw klejących
o ściśle określonych parametrach fizycznych i użytkowych, w oparciu
o precyzyjne receptury (wzbogacane dodatkami i wypełniaczami). Pojawiły się
suche mieszanki na bazie cementu, a także np. kleje dyspersyjne polimerowe
gotowe do bezpośredniego użytku. Brak odpowiednich norm utrudniał
jednak kontrolę jakości szybko rozwijającej się branży. Dopiero w 1997 roku
opracowano ZUAT„Zaprawy klejące i kleje dyspersyjne”, a rok później –
polską normę PN-B-10107:1998, dotyczącą m.in. zapraw pocienionych do
płytek mineralnych. Przełomowe było wprowadzenie w 2004 roku normy
europejskiej PN-EN 12004:2002, uwzględniającej różnorodne zaprawy
klejące, w której podzielono wyroby na dwie główne grupy: o parametrach
podstawowych i podwyższonych. Dziś wymagania, ocenę zgodności,
klasyfikację oraz sposób oznaczania klejów do płytek określa znowelizowana
norma PN-EN 12004 + A1:2012.
Obecnie odpowiednią zaprawę można dobrać niemal do każdego
zastosowania, biorąc przy tym pod uwagę np. warunki panujące wmiejscu
montażu, materiał i wymiary okładziny, typ podłoża, grubość nanoszonej
warstwy oraz szczegółowe parametry, takie jak przyczepność, obniżony spływ,
elastyczność, szybkość wiązania, długość czasu otwartego, odkształcenia
poprzeczne czy klasę reakcji na ogień. Producenci tworzą własne systemy
przeznaczone do konkretnych prac, obejmujące wyroby gruntujące,
przeciwwilgociowe, uszczelniające oraz zaprawy klejące i spoinujące.
Dwie dekady zmian w technologiach
fot. Armstrong Building Products
fot. Ceramstic
fot. Termo Organika (2)
I
NFORMATORÓW