Profesjonalista profesjonaliście
146
x x x
Konieczne spadki
Ważnym aspektem odnoszącym się do tarasów wielkopowierzchniowych
jest konieczność zastosowania odpowiednich spadków. Dotyczy to
zarówno powłok hydroizolacji, jak i finalnej okładziny w postaci desek –
poszczególni producenci przedstawiają zazwyczaj indywidualne wyma-
gania. O ile warstwy papy lub membrany nie muszą układać się este-
tycznie w spadki odprowadzające wodę do wypustów, o tyle oczekiwania
wobec nawierzchni są już większe.
Co zrobić w przypadku, gdy przeciwległe boki tarasu znajdują się na tym
samym poziomie, a wysokość uniemożliwia wykonanie spadku w jednym
kierunku? Jest to spore wyzwanie, zwłaszcza przy tarasach wielkopo-
wierzchniowych, gdzie wykonanie zalecenia jednoprocentowego spadku
na kilkudziesięciu metrach nawierzchni skutkować może gorszą este-
tyką lub znacznymi komplikacjami w zharmonizowaniu się z innymi ele-
mentami zabudowy (progi drzwi tarasowych, barierki balkonowe itp.).
Wówczas konieczne jest stosowanie rozwiązań, które nierzadko kłócą się
z oczekiwaniami inwestora co do estetyki tarasu. Montażysta zmuszony
jest dzielić deski lub odwracać ich kierunek tak, aby podążając za stroną
wizualną, nie pominąć wymagań technologii. By uniknąć takich sytuacji,
należy zatem już na etapie projektu spadków w warstwie izolacji przeciw-
wodnej zaprojektować kierunki montażu i spadki deski tarasowej.
x x x
Co zrobić, gdy brakuje wysokości?
Częstym zjawiskiem towarzyszącym podłożom izolowanym i dachom
odwróconym jest zbyt mała wysokość pozostawiona na wykonanie
okładziny wierzchniej. Najczęściej jest to wynik niedostosowania nawy-
ków budowlanych do coraz nowszych rozwiązań. Podczas gdy płytki
gresowe wraz z klejem wymagały przestrzeni liczonej od podłoża na
poziomie 15 mm, deska tarasowa z legarem i podporą regulowaną lub
podkładką zajmują kilkukrotnie więcej miejsca. Na kwestię tę muszą
zwrócić uwagę szczególnie projektanci, którzy już na etapie wykony-
wania projektu budynku powinni dokonać wstępnego wyboru systemu
z uwzględnieniem jego wysokości. Jeśli problem ten jednak się pojawi,
można np. zastosować dostępny na polskim rynku system tarasów
kompozytowych z desek litych – wraz z konstrukcją legara zajmuje ona
36 mm wysokości w wersji pływającej i nie wymaga wprowadzenia pod-
konstrukcji ramowej. Ponadto deski lite charakteryzują się minimalną
prężnością i rozszerzalnością wzdłużną. Ma to szczególne znaczenie
właśnie w przypadku projektowania tarasów wielkopowierzchniowych,
gdzie ich szeregowe ułożenie wymaga zastosowania czołowych szczelin
dylatacyjnych. Im gorsze w tym zakresie właściwości ma dany produkt
(zwykle dotyczy to kompozytów z PP, HDPE i PE), tym większe muszą
być dylatacje czołowe między deskami.
x x x
Podstawowe zalety tarasów kompozytowych
W przypadku tarasów wielkopowierzchniowych o dużym natężeniu
ruchu warto wybierać systemy z kompozytów na bazie PVC, o wysokiej
gęstości, które są twarde, odporne na rysy i mają niską ścieralność oraz
wysoką wytrzymałość na obciążenia. Materiały te dobrze znoszą sąsiedz-
two wody oraz zarówno niskie, jak i wysokie temperatury, gwarantując
stabilność wymiaru i brak łuszczenia się. Możliwe jest nawet ich odla-
dzanie (piaskiem lub solą), co pozwala stosować je również w ciągach
komunikacyjnych użytkowanych całorocznie.
Bezpieczne korzystanie z tarasów kompozytowych zapewnia brak jakich-
kolwiek drzazg, spękań, a także – dzięki szczotkowaniu i ryflowanej
powierzchni – antypoślizgowość (również mokrej nawierzchni), nawet
klasy C i R12, co jest szczególnie ważne w obiektach użyteczności pub-
licznej. Są one o wiele bardziej odporne na niekorzystne warunki atmo-
sferyczne, działanie szkodników, drobnoustrojów i insektów, a deski
z kompozytu nie butwieją, nie pęcznieją i są bezpieczne dla użytkow-
ników. Potwierdzają to np. certyfikaty PEFC i VHI, co oznacza, że do
produkcji danego kompozytu wykorzystuje się drewno niezawierające
pestycydów i pochodzące wyłącznie z lasów odnawialnych. Deski reno-
mowanych producentów kompozytów nie zawierają substancji toksycz-
nych i w 100% nadają się do recyklingu.
Duże powierzchnie tarasowe to najczęściej miejsca użyteczności pub-
licznej, gdzie coraz częstszym wymogiem względem zastosowanej okła-
dziny jest jej odpowiednia klasa odporności na działanie ognia. Warto
pamiętać, że według klasyfikacji odporności ogniowej wyrobów budow-
lanych najbezpieczniejsze są te oznaczone klasą A1, a następnie A2 i B.
Znajdujące się w klasach C, D, E oraz F mogą doprowadzać do rozgo-
rzenia, czyli gwałtownego, wybuchowego rozprzestrzeniania się ognia.
Dodatkowe oznaczenie „s” towarzyszące klasie podstawowej, jakie
podaje norma PN-EN 13501-1, oznacza dym (ang.
smoke
). Jest on
przyczyną śmierci ²⁄
3
wszystkich ofiar pożarów, dlatego dobrze jest uni-
kać wszystkich wyrobów wytwarzających intensywny dym, czyli oznaczo-
nych s2 lub s3. Dobierając deski tarasowe, należy zatem szukać takich
dostawców, którzy zapewnią klasę B-fl s1 – najwyższą osiągalną przez
wybrane kompozyty. A w sytuacji układania tarasów na dachu budynku
lub nad pomieszczeniami trzeba stosować te z atestem B
roof
t1.
x x x
Konserwacja tarasów drewnianych i kompozytowych
Przy tarasach wielkopowierzchniowych, a zatem stanowiących często
element budowli o charakterze użyteczności publicznej, istotnym aspek-
tem są również zalecenia dotyczące pielęgnacji desek.
Nawierzchnia wykonana z odpowiednio zaimpregnowanego drewna,
o które będzie się regularnie dbać, z powodzeniem może służyć wiele
lat. Ale trzeba pamiętać, że konieczne są wtedy zabiegi przedłużające
żywotność: olejowanie lub impregnowanie (np. przeciwgrzybiczne).
Powinny one być wykonywane nawet dwa razy w roku, a co najmniej
raz, najlepiej wiosną. Pochłania to kolejne środki finansowe – zapewne
niemałe w przypadku dużych obiektów, a także, co nieraz jest dużo bar-
dziej kłopotliwe w budynkach użyteczności publicznej, wiąże się z czaso-
wym wyłączeniem z eksploatacji. Istotnym ograniczeniem jest również
to, że drewnianych tarasów nie należy czyścić myjkami ciśnieniowymi,
ponieważ woda pod ciśnieniem może wypłukać z tego surowca natu-
ralne barwniki.
Z kolei deski kompozytowe charakteryzują się dużo większym komfor-
tem, jeśli chodzi o pielęgnację tarasów już funkcjonujących. Można je
na co dzień zmywać wodą bieżącą lub z dodatkiem łagodnego deter-
gentu, a w przypadku silnych zabrudzeń używać nawet rozcieńczonego
wybielacza (do 10%). Przede wszystkim jednak, co bardzo ułatwia utrzy-
manie czystości, nie ma problemu z wykorzystaniem myjki wysokociś-
nieniowej. Trzeba tylko pamiętać, by nie stosować ciśnienia większego
niż 100 barów. Dysze trzeba skierować na powierzchnię w odległości
min. 30 cm i przesuwać zgodnie z kierunkiem ryflowania na deskach.
Należy unikać wykonywania okrężnych ruchów podczas czyszczenia
i używać dyszy jednostrumieniowych, a nie rotacyjnych.
Dzięki ww. zaletom kompozytów łatwiej pielęgnować wykonane z nich
tarasy wielkopowierzchniowe, zwłaszcza gdy znajdują się w obiektach
użyteczności publicznej.
