144
Profesjonalista profesjonaliście
x x x
Taras na gruncie w technologii
„
na mokro
”
To najpopularniejsza metoda wykonania tarasu, ale niestety obarczona
wieloma wadami: poczynając od wysokich kosztów, przez najdłuższy
czas potrzebny na realizację robót (nawet do 30 dni), a kończąc na
znacznym ryzyku utraty hydroizolacyjności podłoża, o co nietrudno przy
ekstremalnie trudnych warunkach naszego klimatu.
Przygotowując podłoże pod taras w technologii „na mokro”, należy naj-
pierw usunąć grunt rodzimy i humus, a następnie ułożyć i ubić warstwę
kruszywa (nawet do 30 cm) oraz piasku, której grubość dostosowuje się
do docelowego poziomu tarasu. Na nich układa się ok. 10 cm betonu
(np. klasy C 12/15 – dawna B15) – w przypadku tarasów wielkopo-
wierzchniowych powinien być on zbrojony. Kiedy stwardnieje, należy
położyć hydroizolację, m.in. z papy lub folii, a na niej warstwę spad-
kową grubości ok. 8 cm, np. z betonu klasy C 16/20 lub C 20/25
(dawnej B20 lub B25).
Przy projektowaniu i wykonywaniu tarasów wielkopowierzchniowych
w obu płytach (warstwach) betonowych trzeba koniecznie uwzględ-
nić szczeliny dylatacyjne, które zapobiegają spękaniom podłoża. Dla
pewności przyjmuje się zwykle siatkę dylatacji o boku kwadratu ok.
3 m, tak by powierzchnie niezdylatowane nie były większe niż 4 x 4 m
(czyli ok. 15–20 m
2
). Przed ułożeniem drewnianej lub kompozytowej
nawierzchni pokrywa się go jeszcze izolacją, np. z płynnej folii. Nie-
zwykle istotne jest też uformowanie spadku (ok. 1,5–2%) od ścian
budynku do przeciwległej krawędzi tarasu, co zapobiegnie gromadze-
niu się wody opadowej na płycie i będzie sprzyjać jej swobodnemu
odpływowi. Dopiero tak przygotowane podłoże jest gotowe do wykoń-
czenia deskami tarasowymi z drewna lub kompozytu. W przypadku
nawierzchni kotwionych do stabilnego podłoża na bazie betonu –
zarówno nowego, jak i już istniejącego – można zastosować więk-
szość desek dostępnych na rynku, dopasowując odpowiednio prze-
kroje oraz rozstawy legarów montażowych do ich wymiarów oraz typu,
kierując się przy tym wytycznymi producentów i doświadczeniem mon-
tażowym. Możliwość stabilizacji konstrukcji poprzez przytwierdzenie do
wylewki betonowej pozwala uniknąć odkształceń typowych dla mate-
riałów drewnianych i drewnopochodnych układanych w tzw. systemach
pływających (opisanych w dalszej części artykułu). Najpopularniejszymi
gatunkami drewna, po które sięgają wykonawcy tarasów, są obecnie
modrzew syberyjski i bangkirai, choć dostępnych rozwiązań jest znacz-
nie więcej. Trzeba jednak pamiętać, że drewno nie może stykać się bez-
pośrednio z betonem. Nawet to egzotyczne, chociaż nie zbutwieje, to
jednak w wyniku dużego zawilgocenia może bardzo mocno pracować
i w efekcie wypaczyć się. Dlatego konstrukcję drewnianą należy pod-
nieść i odseparować od podłoża – legary powinny być odizolowane
warstwą papy, a najlepiej – umocowane w specjalnych metalowych
obejmach. Tego typu problemów nie ma w przypadku legarów kompo-
zytowych oraz aluminiowych, oferowanych w niektórych systemach tara-
sów kompozytowych.
x x x
Taras na gruncie w technologii
„
na sucho
”
To bez wątpienia jedna z tańszych i łatwiejszych metod wykonywania
tarasu, którego budowa nie trwa zwykle dłużej niż jeden dzień (oczy-
wiście zależy to od jego wielkości). W tym przypadku ważne jest sta-
ranne przygotowanie warstw podbudowy, decydującej o stabilności
nawierzchni oraz przesiąkliwości gruntu. Szczególnie istotne jest ich
dokładne zagęszczenie (kruszywa grubego, piasku), co zapobiegnie
zapadaniu się nawierzchni. Tego typu technologię rzadziej stosuje się
przy budowie tarasów wielkopowierzchniowych. Jej odmianą jest spo-
sób układania bruku drewnianego – po zagęszczeniu warstw podbu-
dowy układa się piasek z domieszką cementu i w nim ustawia jeden
przy drugim elementy nawierzchni.
x x x
Taras wentylowany
Taras wentylowany to sprawdzona w specyficznym polskim klimacie
alternatywa dla omawianych technologii budowy tarasów, jednocześ-
nie wykorzystująca zasady wykonywania dla nich podbudowy. Podnie-
sienie konstrukcji nośnej ponad podłoże umożliwia przepływ powietrza
pod nawierzchnią i swobodny odpływ wody deszczowej. Deski tarasowe
można w ten sposób układać zarówno na utwardzonym gruncie, jak
i na nowych lub starych, ale stabilnych wylewkach betonowych.
Tarasy wentylowane są odpowiedzią na częste problemy wywołane wie-
loletnimi cyklami zamarzania i rozmarzania, szoku termicznego spo-
wodowanego chłodnymi opadami na nagrzaną powierzchnię, znacz-
nej wilgoci pochodzącej z wody deszczowej i innymi licznymi czynnikami
polskiego klimatu niekorzystnie wpływającymi na tradycyjne technolo-
gie i okładziny z desek tarasowych.
Tarasy wielkopowierzchniowe
W praktyce budowlanej – także przy wykonawstwie
tarasów wielkopowierzchniowych – popularnie stosowane
są technologie prac „na mokro”, „na sucho” oraz taras
wentylowany. Przy każdej z tych metod nawierzchnię
wykończeniową mogą stanowić zarówno drewniane deski
tarasowe, jak i kompozytowe. Przy czym można je zakotwić
do podłoża lub układać jako tzw. pływające.
mgr inż. arch. krajobrazu Agnieszka Mroczek
GREEN PARTNER
Pracownia Architektury Krajobrazu
Łukasz Komosiński
fot. Ł. Komosiński
Fot. 1. Taras wielkopowierzchniowy musi być ułożony na odpowiednio przygotowanym
podłożu, które zapewni bezpieczne użytkowanie nawierzchni
