46
Wzmacnianie podłoża pod hale przemysłowe
rys. Polbud-Pomorze
Rys. 11. Etapy wykonywania kolumny betonowej przy użyciu głowicy
przemieszczeniowej
rys. Grupa Ożarów
Rys. 12. Etapy pracy zestawu do stabilizacji powierzchniowej
końcówki mieszającej. Zaplecze produkcyjne powinno znajdować
się w takiej odległości od miejsca wykonywania prac, która umożliwi
efektywne tłoczenie zaczynu do wiertnicy za pomocą przewodów.
Ilość i gęstość zatłoczonego zaczynu musi być tak dobrana, żeby
ilość cementu użyta do uformowania 1mb kolumny zapewniała
powstanie cementogruntu o żądanej wytrzymałości.
x x x
Kolumny betonowe
Kolumny lub pale przemieszczeniowe
Wykonywane są poprzez pogrążanie głowicy rozpychającej, zamontowa-
nej na żerdzi wiertniczej umieszczonej na palownicy. Proces ten odbywa
się bez odprowadzania urobku w trakcie wiercenia, co powoduje dogęsz-
czenie gruntu otaczającego i zwiększenie nośności wzdłuż pobocz-
nicy pala w stosunku do pali wierconych z usuwaniem urobku. Głowicę
pogrąża się metodą obrotową przy pomocy specjalnej żerdzi, z central-
nie zamontowanym przewodem, umożliwiającym tłoczenie betonu pod-
czas formowania pala. Podczas zagłębiania świdra przewód ten jest
zamknięty. Otwiera się natomiast po osiągnięciu przez głowicę rozpycha-
jącą żądanej głębokości (projektowanej zapuszczenia pala). Następuje
powolne podciąganie narzędzia wiertniczego z równoczesnym pompo-
waniem betonu pod ciśnieniem przez przewód. Nie występuje tu zja-
wisko rozluźnienia ścian otworu, co pozwala na dokładne wypełnienie
odwiertu. Technologia ta sprawdzi się praktycznie we wszystkich rodza-
jach gruntów, zarówno sypkich, jak i spoistych. W świeżo wykonanym
palu można osadzić zbrojenie sztywne lub koszowe.
Zastosowanie pali przemieszczeniowych ogranicza zużycie betonu
oraz powoduje dogęszczenie podłoża gruntowego niespoistego wokół
wykonanego pala. Wadą tej metody jest wrażliwość na przeszkody
mogące występować w gruncie, szczególnie w nasypach antropoge-
nicznych, zawierających większe ilości gruzu betonowego, ceglanego
lub dużych ziaren kruszywa.
Pale i kolumny CFA
Formuje się je poprzez wiercenie świdrem ślimakowym (tzw. metoda
CFA), który jest pogrążany w gruncie z nieznacznym odprowadzaniem
urobku. Dzięki temu nie występuje rozluźnienie gruntu otaczającego,
a uzyskiwane nośności wzdłuż pobocznicy pali/kolumn są znacznie
wyższe.
W centralnej części świdra znajduje się przewód umożliwiający tłocze-
nie betonu podczas formowania pala/kolumny – zamknięty podczas
pogrążania świdra i otwierany w momencie osiągnięcia przez niego
żądanej głębokości. Następuje wówczas powolne podciąganie świdra
z równoczesnym pompowaniem betonu przez przewód rdzeniowy.
Metoda CFA sprawdza się we wszystkich rodzajach gruntów sypkich
i spoistych. Ze względu na niski stopień wibracji oraz hałasu i brak
rozluźnienia gruntu wzdłuż pobocznicy pala/kolumny może być sto-
sowana w sąsiedztwie istniejących obiektów.
x x x
Stabilizacja powierzchniowa
Stabilizacja gruntu polega na jego wymieszaniu z optymalną iloś-
cią spoiwa i wody, a następnie zagęszczeniu powierzchniowym
zmieszanej warstwy gruntu. Dodanie cementu do gruntu zwięk-
sza jego spójność, obniża nasiąkliwość oraz plastyczność. Ilość
cementu lub innego środka wiążącego niezbędna do uzyskania
pożądanych własności podłoża zależy głównie od uziarnienia,
które często wymaga modyfikacji poprzez doziarnienie.
Etapy wykonywania podbudowy z gruntu stabilizowanego (rys. 12):
• przygotowanie receptury środka wiążącego z uwzględnieniem
rodzaju gruntu w podłożu,
• rozłożenie środka wiążącego na powierzchni terenu, w ilości zgod-
nej z recepturą,
• zmieszanie na miejscu środka wiążącego z gruntem oraz dodatkiem
wody w celu osiągnięcia wilgotności optymalnej dla danej mieszaniny
gruntu i środka wiążącego,
• zagęszczenie powstałej mieszanki walcem gładkim,
• niwelacja i profilowanie do projektowanych rzędnych,
• zagęszczanie ostateczne,
• kontrola zagęszczenia warstwy płytą dynamiczną lub statyczną VSS,
• kontrola wytrzymałości powstałego gruntu stabilizowanego po 7
i 28 dniach.
