Przygotowanie procesu inwestycyjnego z zastosowaniem BIM
30
Trójwymiarowy model zrealizowany przez zespół wielobranżowy prak-
tycznie wyklucza kolizje, dzięki czemu maleje potencjał roszczeń wyko-
nawców robót dodatkowych, wynikających z błędów w projekcie.
Ekipy montażowe otrzymują dokumentację w formacie 2D, wygene-
rowaną w tym samym czasie, zatem sytuacja, w której firmy bran-
żowe posługują się nieaktualnymi danymi, nie ma miejsca. Kompletny
model znajduje się na budowie, a obsługujący go BIM manager jest
w stanie wyjaśnić wątpliwości brygad montażowych bez konieczności
prowadzenia korespondencji i porównywania indeksów dokumentacji
firm wykonawczych.
BIM manager panuje również nad modułami 4D i 5D, sprawując ści-
słą kontrolę nad przebiegiem realizacji. Harmonogram prac i zaanga-
żowanie środków finansowych są wizualizowane i stanowią dla inwe-
stora rzetelną formę raportowania. Rozliczenie firm wykonawczych nie
opiera się już na szacunkach zaawansowania przedstawianych przez
inspektorów nadzoru, lecz na konkretnym i trudnym do zakwestiono-
wania wyliczeniu.
Zmiany zaistniałe w trakcie wykonawstwa aktualizowane są w modelu
na bieżąco, prowadząc do powstania rzetelnej dokumentacji powy-
konawczej. W sytuacji, gdy inwestor już w trakcie realizacji zamierza
wprowadzać istotne modyfikacje, które wraz z długim (z reguły) pro-
cesem decyzyjnym dezorganizują najpierw prace projektowe, a potem
budowlano-montażowe, możliwe jest przedstawienie ich komplekso-
wych, technicznych, terminowych i kosztowych konsekwencji. Infor-
macja ta ułatwia inwestorowi podjęcie decyzji o dalszych krokach –
zaniechania zmian lub bezkolizyjnego ich rozliczenia w ramach robót
dodatkowych.
Na zakończenie poszczególnych etapów w modelu nanoszone są obszary
np. robót zanikających odebranych częściowo. Ich wizualizacja pozwala
uniknąć pominięcia tej formalności. Podobnie odbiory końcowe – są
uwzględnione w modelu wraz z lokalizacją błędów i mogą od razu zo-
stać opatrzone atrybutem określającym założony termin ich usunięcia.
W ten sposób można ograniczyć się jedynie do kontroli usuwanej
usterki, bez konieczności sprawdzania całego obiektu.
W tym samym czasie można przeprowadzić laserowy skan obiektu
i precyzyjnie dopasować model do stanu faktycznego. W efekcie
całego procesu użytkownik otrzymuje dokument nieporównywalny
ze wszystkimi praktykowanymi dotychczas formami dokumentacji
powykonawczej, zawierający m.in.:
• precyzyjne odwzorowanie obiektu, zgodne ze stanem faktycznym,
• bank danych z dokumentacją techniczną powiązaną ze składnikami
modelu,
• oznaczone w modelu usterki nieusuwalne oraz te, które mają
być zniwelowane w okresie gwarancyjnym,
• analizy energetyczno-kosztowe umożliwiające kontrolę tych
parametrów w okresie eksploatacji oraz ich wykorzystanie w przy-
padku adaptacji, zmiany funkcji itp.
Jakość przekazywanej aktualnie dokumentacji powykonawczej
nie jest obca każdemu, kto zajmował się rozbudową, adaptacją
bądź zmianą funkcji istniejącego obiektu. Z reguły pod koniec trwa-
nia budowy personel firm wykonawczych jest znacznie redukowany,
przez co brakuje osób mogących tę dokumentację wykonać, jak
i tych, które mogłyby ją zweryfikować. Dopełnienie tego uciążliwego
dla wykonawcy obowiązku sprowadza się wobec tego do ostemplo-
wania oraz podpisania wydruków i sprawdzenia, na wyrywkowej
kontroli, spisu treści z zawartością rzędu segregatorów. W rzeczywi-
stości zaś stan obiektu istotnie różni się od istniejących danych.
Modelując ośmiokilometrowy tunel techniczny w Katarze, na pod-
stawie stosunkowo solidnie wykonanej dokumentacji powykonawczej
w 2D, natrafiono na dużą liczbę kolizji między poszczególnymi
branżami, które mogły być usunięte dopiero po sfotografowaniu
odnośnych miejsc. Jednak dopiero skan laserowy wykazał wiele
różnic w wymiarach i rzeczywistej lokalizacji elementów obiektu,
które należało ponownie wprowadzić do modelu.
Fot. 3. Wycinek dokumentacji w fazie 6D z parametrami wybranego elementu modelu
fot. J. Janota-Bzowski
