Page 12 - Hale Przemysłowe 2014

10
Słupy. Po zainstalowaniu 2 /3 słupa skrajnego realizowane jest
zabezpieczenie montażowe, poprzez przykotwienie prefabrykatu
do ściany żelbetowej kotwami wysokiej wytrzymałości, z zasto-
sowaniem, wykonanych specjalnie do tego celu, podkonstrukcji
łączących (słup ze ścianą żelbetową). Do montażu przewidzia-
ny jest żuraw kołowy oraz przegubowe podesty wolnobieżne,
poruszające się po zewnętrznej stronie ściany, w bliskiej odle-
głości (3–10 m). Istnieje możliwość wzniesienia słupa o długości
sięgającej 34 m, przy użyciu dwóch żurawi o zróżnicowanym
udźwigu, ujmujących słup na cztery zawiesia, co ma na celu bez-
pieczne unoszenie skręconego prefabrykatu (o masie ok. 11 ton)
z głowicą słupa.
Dźwigar kratowy dachowy. Jest on składany na placu wstęp-
nego spajania w pozycji 0,00, na podporach montażowych typu
„kobyłka” o odpowiednio dobranej nośności.
Utężanie. Po zamontowaniu drugiego dźwigara rozpoczynają się
prace przy ich wzajemnym stężaniu, mające na celu ustabilizo-
wanie układu. Po stężeniu możliwe będzie zwolnienie odciągów
asekuracyjnych oraz przystąpienie do płatwiowania. Do wykona-
nia tych prac wykorzystane zostaną dwa żurawie. Dopuszczalne
jest także użycie żurawia wieżowego.
❘ ❘ ❘ Obudowa konstrukcji stalowej
Najczęściej stosowanymi systemami są płyty warstwowe, kaseto-
ny oraz panele. Każdy z nich składa się z okładziny wykonanej
z blachy z rdzeniem z poliuretanu, wełny mineralnej bądź sty-
ropianu. Przed wyborem technologii należy zastanowić się jakie
cele ma spełniać obudowa. Obudowa lekka musi odpowiadać
wymaganiom właściwej nośności, stateczności, bezpieczeństwa
pożarowego, izolacyjności termicznej oraz estetyki.
Wybór technologii pod względem odporności ogniowej zależy od
klasy odporności, którą klasyfikuje się według oznaczeń A1, A2,
B, C, D, E i F. Jeśli projekt technologiczny zaleca klasę F znaczy
to, że obiekt nie musi spełniać wymagań ognioodporności.
Najlepsze materiały zaliczane są do klasy A1 i A2. Do wyrobu
obudowy konstrukcji stalowej najczęściej wykorzystywana jest
wełna skalna.
Literatura
1. Bródka J., „Stalowe konstrukcje hal i budynków wysokich”, t. 1, Poli-
technika Łódzka, Łódź 1994.
2. Bródka J., Kozłowski A., „Stalowe budynki szkieletowe”, Oficyna Wy-
dawnicza Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 2003.
3. Kucharczuk W., „Rodzaje hal stalowych oraz ich rozwiązania konstruk-
cyjne”, cz. I i II, w: „Nowoczesne Hale” 1/2008, 1/2009.
4. Biegus A., „Stalowe budynki halowe”, Arkady, Warszawa 2003.
5. „Konstrukcje stalowe. Część pierwsza. Przykłady obliczeń we-
dług PN-EN 1993-1”, pod red. Aleksandra Kozłowskiego, Oficyna
Wydawnicza Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 2009.
Hale stalowe – rozwiązanie konstrukcyjne oraz etapy powstawania
Rys. 2. Montaż słupa za pomocą dwóch żurawi o zróżnicowanym
udźwigu
rys. Alstal (3)
Rys. 3. Ustawienie zwyżek do montażu dźwigara kratowego
5450 5450 5450 5450 5450 4175
10550
12000
12000
4373
40188
3720
Rys. 4. Ustawienie żurawi do montażu dźwigara kratowego
Rys.1. Montaż słupa przy użyciu jednego żurawia
kołowego
rys. Alstal