warsztat architekta
na tapecie
54
architektoniczne laboratorium
8-11.
Projekt Cyber Physical Macro
Materials – konstrukcja składa się
ze specjalnych modułów zacienia-
jących wyposażonych w sensory
wyczuwające obecność ludzi (9a)
oraz dronów (9b), które w czasie
rzeczywistym zmieniają układ
elementów, by zapewnić możliwie
najlepsze zacienienie dla osób
znajdujących się w pobliżu instalacji
9b
9a
ewolucja i zmienność w czasie. Budowa zaczyna się od pierw-
szej, podstawowej komórki, która śledzi trajektorię poruszania się
osób odwiedzających przestrzeń, w której jest ona umieszczona.
Następne elementy struktury pojawiają się w oparciu o zebrane
dane. Komórki mają też możliwość dodawania danych do wspól-
nej bazy. Każda wpływa więc na pozostałe, a powstająca w ten
sposób konstrukcja nieustannie ewoluuje. Całość zbudowana jest
z dwóch rodzajów komponentów drukowanych 3D – kolumn
oraz elementów zadaszenia.
Projekt Cyber Physical Macro Materials, którego prototyp zapre-
zentowano w 2018 roku, opiera się z kolei na doświadczeniach
zdobytych podczas tworzenia pawilonu Elytra. Także tu modu-
ły konstrukcji zawierają sensory wyczuwające obecność ludzi.
Tym razem jednak w przestrzeni rozmieszczają je drony, które
w czasie rzeczywistym rekonfigurują układ tak, by zapewnić
możliwie największe zacienienie dla wszystkich osób znajdujących
się w danym momencie w pobliżu instalacji. To krok w kierunku
modułowej architektury zmiennej w czasie w odpowiedzi na
czynniki środowiskowe oraz analizę zachowań użytkowników.
Od 2010 roku ICD eksperymentuje też z projektowaniem
materiałów granularnych, naśladujących naturę – piasek, żwir czy
formacje skalne – ale mających jednocześnie własną charaktery-
stykę, zgodną z intencją projektantów. Materiały granularne nie
mają łączników. Opierają się wyłącznie na sile tarcia pomiędzy
cząsteczkami. Instytut podkreśla, że zastosowanie tego rodzaju
tworzyw w architekturze jest zasadne, ponieważ można z nich
projektować stabilne, wytrzymałe struktury, a jednocześnie dzięki
temu, że elementy nie są połączone na stałe, możliwy jest łatwy
demontaż i ułożenie zupełnie innej formy z tego samego mate-
riału. Na uczelni eksperymentowano zarówno z formą pojedyn-
czych cząsteczek, analizując wpływ różnych kształtów na formę
w skali makro, jak i z metodą produkcji z użyciem ramion robo-
tycznych. Najnowszy projekt wieńczący badania w tym kierunku
powstał w 2018 roku i ma skalę architektonicznego pawilonu.
8
