Informator Budowlany-murator 2019
9
x x x
Taras na gruncie w technologii
„
na mokro
”
To najpopularniejsza metoda wykonania tarasu, ale niestety obarczona
wieloma wadami: poczynając od wysokich kosztów, przez najdłuższy
czas potrzebny na realizację robót (nawet do 30 dni), a kończąc na
znacznym ryzyku utraty hydroizolacyjności podłoża, o co nietrudno przy
ekstremalnie trudnych warunkach naszego klimatu.
Przygotowując podłoże pod taras w technologii „na mokro”, należy naj-
pierw usunąć grunt rodzimy i humus, a następnie ułożyć i ubić warstwę
kruszywa (nawet do 30 cm) oraz piasku, której grubość dostosowuje się
do docelowego poziomu tarasu. Na nich układa się ok. 10 cm betonu
(np. klasy C 12/15 – dawna B15) – w przypadku tarasów wielkopo-
wierzchniowych powinien być on zbrojony. Kiedy stwardnieje, należy
położyć hydroizolację, m.in. z papy lub folii, a na niej warstwę spad-
kową grubości ok. 8 cm, np. z betonu klasy C 16/20 lub C 20/25
(dawnej B20 lub B25).
Przy projektowaniu i wykonywaniu tarasów wielkopowierzchniowych
w obu płytach (warstwach) betonowych trzeba koniecznie uwzględ-
nić szczeliny dylatacyjne, które zapobiegają spękaniom podłoża.
Dla pewności przyjmuje się zwykle siatkę dylatacji o boku kwadratu
ok. 3 m, tak by powierzchnie niezdylatowane nie były większe niż
4 x 4 m (czyli ok. 15–20 m
2
). Przed ułożeniem drewnianej lub kom-
pozytowej nawierzchni pokrywa się go jeszcze izolacją, np. z płyn-
nej folii. Niezwykle istotne jest też uformowanie spadku (ok. 1,5–2%)
od ścian budynku do przeciwległej krawędzi tarasu, co zapobieg-
nie gromadzeniu się wody opadowej na płycie i będzie sprzyjać jej
swobodnemu odpływowi. Dopiero tak przygotowane podłoże jest
gotowe do wykończenia deskami tarasowymi z drewna lub kompo-
zytu. W przypadku nawierzchni kotwionych do stabilnego podłoża
na bazie betonu – zarówno nowego, jak i już istniejącego – można
zastosować większość desek dostępnych na rynku, dopasowując
odpowiednio przekroje oraz rozstawy legarów montażowych do ich
wymiarów oraz typu, kierując się przy tym wytycznymi producen-
tów i doświadczeniem montażowym. Możliwość stabilizacji konstruk-
cji poprzez przytwierdzenie do wylewki betonowej pozwala uniknąć
odkształceń typowych dla materiałów drewnianych i drewnopochod-
nych układanych w tzw. systemach pływających (opisanych w dalszej
części artykułu).
Tarasy wielkopowierzchniowe
W praktyce budowlanej – także przy wykonawstwie
tarasów wielkopowierzchniowych – popularnie stosowane
są technologie prac „na mokro”, „na sucho” oraz taras
wentylowany. Przy każdej z tych metod nawierzchnię
wykończeniową mogą stanowić zarówno drewniane deski
tarasowe, jak i kompozytowe. Przy czym można je zakotwić
do podłoża lub układać jako tzw. pływające.
mgr inż. arch. krajobrazu Agnieszka Mroczek
GREEN PARTNER
Pracownia Architektury Krajobrazu
Łukasz Komosiński
fot. Ł. Komosiński
Fot. 1. Taras wielkopowierzchniowy musi być ułożony na odpowiednio przygotowanym
podłożu, które zapewni bezpieczne użytkowanie nawierzchni
Więcej na ten temat czytaj
w „Informatorze Budowlanym-
-murator” 2019
