10
Inspiracje architektoniczne
Małopolski Ogród Sztuki
w Krakowie
Budynek powstał w 2012 roku jako siedziba teatru
i mediateki – oddziału Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej,
doskonale wpisując się w historyczną tkankę Krakowa.
Jego projekt opracowało biuro Ingarden & Ewy Architekci.
Elewacja ze stali i szkła obudowana została ceramicznymi,
podłużnymi kształtkami w różnych odcieniach, które
nawiązują do ceglanych fasad znajdującej się tu niegdyś
ujeżdżalni. Konstrukcję wzniesiono z systemu profili
Fasada 50, który umożliwia tworzenie ścian osłonowych
o niemal dowolnych kształtach. Odtworzona XIX-wieczna
ujeżdżalnia, mieszcząca teatr i kino, znalazła się w środku
stalowo-szklanej konstrukcji. Ceramiczne kształtki,
wykonane na specjalne zamówienie, są silnym, pionowym
elementem kompozycji. Umieszczone nieregularnie, na całej
szerokości budynku, tworzą tu rodzaj żaluzji. Za oryginalne
przetworzenie tradycyjnej formy, jaką jest cegła, obiekt
został nagrodzony pierwszą nagrodą w polskiej edycji
konkursu Wienerberger Brick Award 2013.
Sala koncertowa Harpa w Reykjaviku
Budynek zaprojektowany został w 2011 roku przez biura Hennig Larsen i Batteriið Architects, ale jego
spektakularna elewacja powstała we współpracy z duńskim artystą Olafurem Eliassonem, autorem
m.in. tymczasowego pawilonu upamiętniającego polskie przewodnictwo w Unii, który w tym
samym roku stał na Krakowskim Przedmieściu wWarszawie. Islandzki gmach, głównie dzięki swej
spektakularnej fasadzie, jest już laureatem wielu architektonicznych nagród, w tym tej najważniejszej
na naszym kontynencie – Mies van der Rohe Award, którą zdobył w 2013 roku. Wyjątkowo
efektowna część elewacji znajduje się od strony południowej, przy samym brzegu oceanu. Składa się
z tysiąca dwunastościennych modułów i przypomina ciało krystaliczne – uporządkowany schemat
powtarzający się we wszystkich trzech wymiarach przestrzennych. Moduły te to nieregularne bryły
ze stalowej ramy i przezroczystego szkła, które budową przypominają kryształ górski. W niektórych
bokach zastosowano szkło laminowane w kolorach pomarańczowym, zielonym i żółtym, dzięki
czemu przechodzące przez nie światło wywołuje na zewnątrz niesamowite efekty optyczne
(wzmocnione jeszcze przez fakt, że ta 25-metrowa przegroda z mieniących się„kryształów” zdaje
się niemal zawieszona nad lustrem wody). Ściana jest samonośną konstrukcją opartą na belce
obwodowej umieszczonej na wysokości stropu nad parterem, jest też lekko nachylona w stronę
wody. Skomplikowana geometria węzłów spotykających się w narożnikach elewacji spowodowała,
że te jej fragmenty należało wykonać ręcznie. Północna fasada dla odmiany składa się z modułów
płaskich, jednak kształtem odpowiadających tym przestrzennym ze strony południowej, w przekroju
również przypominających kryształ.
fot. materiały prasowe (3)
fot. Marcin Czechowicz