umieszczony jest w kanale, który osłania się kratką.
Czasami wzbogacony jest on o wentylator przyśpie-
szający rozprowadzanie ciepła. Grzejniki kanałowe
często używane są jako dodatkowe źródło ogrzewania,
a ich lokalizacja przy oknach ma również zapobiegać
roszeniu szyb.
Ogrzewanie ścienne to alternatywa dla podłogówki.
W najprostszej metodzie czynnikiem grzewczym jest
gorąca woda, krążąca rurkami umieszczonymi pod
tynkiem lub suchą zabudową ścian. W tynku mogą
być także poprowadzone kable grzejne. Uwaga! Jeśli
zostaną zbyt płytko zamontowane, będą pozostawiać
widoczne ślady na ścianach, co jest wynikiem dzia-
łania pola elektromagnetycznego. Nowocześniejsze
instalacje (fazowe) powstają w oparciu o specjalne,
miedziane rurki grzejne, w których znajduje się płyn
parujący w temperaturze 15°C. W trakcie parowania
odbierane jest ciepło, a gdy dochodzi do skraplania
pary – oddawane. Ciepło pochodzi natomiast z wodnej
instalacji CO. Ogrzewanie przez ściany jest bardzo
efektywne. Ilość ciepła dostarczanego przez 1 m
2
bywa ponad dwukrotnie wyższa niż 1 m
2
podłogi.
Nagrzewają się one mocniej, a przy tym szybciej niż
podłoga, gdzie promieniowanie jest ograniczane przez
drewnianą albo ceramiczną posadzkę czy dywan.
Podstawową niedogodnością jest ograniczona możli-
wość wieszania na ścianach wszystkiego, co wymaga
zagłębienia w niej gwoździ lub wkrętów.
Funkcje grzejnika mogą przejąć też listwy przypod-
łogowe. Muszą to być specjalne modele wykończone
aluminiowo-polimerowymi płytami emitującymi pro-
mieniowanie cieplne, a ogrzewanymi przez rurki,
w których płynie gorąca woda.
Wkład kominkowy to również alternatywa dla tra-
dycyjnego grzejnika. Problem w tym, że taki zwykły
ogrzewa jedynie pomieszczenie, w którym jest
zamontowany, i działa dotąd, dopóki nie zgaśnie
w nim płomień. Aby ogrzać pozostałą część miesz-
kania, stosuje się tak zwany system DGP – sieć
kanałów rozprowadzających ciepło do różnych miejsc
w budynku. Jest ono jednak nadmuchiwane tylko
wtedy, gdy kominek wytworzy jego nadmiar.
Innym, choć rzadszym rozwiązaniem jest połączenie
kominka z piecem, czyli piecokominek. Akumuluje on
w sobie wytworzone ciepło, a oddaje je bardzo wolno,
jeszcze długo po tym jak wypali się ostatnie polano.
Minusem jest to, że może on ogrzać tylko jedno duże
pomieszczenie i kilka sąsiadujących. Na wyższej
kondygnacji będzie trzeba zamontować drugi (albo
zupełnie inne źródło ogrzewania).
Centralne ogrzewanie powietrzne jest znacznie mniej
popularne niż to standardowe – wodne. Powód stanowi
wysoka cena instalacji. W takim systemie powietrze
zasysane jest z wnętrza budynku do urządzenia grzew-
czego. Tam zwiększa się jego temperatura, a następnie
zostaje ono z powrotemwypuszczone do pomieszczeń.
Transport ten odbywa się poprzez sieć specjalnych
kanałów. Część jest przeznaczona do powietrza cie-
płego, a część do zimnego. Sercem systemu kratek
zlokalizowanych w podłodze, ścianie bądź w suficie
podwieszanym jest specjalne urządzenie wyposażone
w wymiennik ciepła, które podgrzewa przepływające
przez nie powietrze. Temperaturę wytwarza kocioł
gazowy lub podgrzewacz elektryczny. Zaletę systemu
stanowi możliwość odwrócenia zasady jego działania,
wprowadzając nadmuch powietrza schłodzonego,
wówczas ogrzewanie zamienia się w klimatyzację.
fot.3Thermo
GrzejnikTeso (Antrax)
GrzejnikVertigaDunes (Jaga)
2017/2018
inspiracje
158
