NSE dom energooszczędny
87
Technologia dwuwarstwowa daje
większą swobodę wyboru materiału,
dopuszcza się tu też pewne niedo-
ciągnięcia wykonawcze, gdyż mur
i tak zostanie przykryty warstwą izo-
lacji. Murowanie takiej ściany jest
najtańsze. Jako wykończenie naj-
częściej stosuje się tynki cienkowar-
stwowe. Rozwiązaniem godnym
polecenia jest pokrycie ściany dwu-
warstwowej materiałem trwalszym
od tynku. Ochroni on warstwę ocie-
plenia i jednocześnie poprawi este-
tykę domu. Może to być materiał
mocowany na ruszcie (drewno, ma-
teriały drewnopochodne) lub klejony
bezpośrednio do ocieplenia (na przy-
kład płytki elewacyjne ze sztucznego
albo z naturalnego kamienia).
Ściana trójwarstwowa jest najtrwal-
sza, ale też zwykle najdroższa w wy-
konaniu. Termoizolację osłania się
w niej cieńszą warstwą muru, którą
kotwi się do warstwy nośnej.
Silikaty
Bloczki silikatowe mają zbyt niską
izolacyjność cieplną, aby dało się
z nich budować ściany jednowar-
stwowe, dlatego nadają się wyłącznie
na ściany dwu- lub trójwarstwowe.
Są natomiast bardzo wytrzymałe.
Dzięki temu można z nich wznosić
wąskie nośne ściany z niewielką iloś-
cią niezbędnych wzmocnień żelbeto-
wych. Są dostępne w klasach wytrzy-
małości 15, 20, 25 MPa. Do budowy
warstwowych ścian zewnętrznych
wybiera się bloczki o szerokości
18
lub 25 cm z drążeniami lub pełne.
Warto rozważyć użycie tego mate-
riału, jeśli dom ma powstać w po-
bliżu źródła hałasu (ruchliwej ulicy).
Wówczas najlepiej sprawdzą się
bloczki pełne. Są one ciężkie i gę-
ste, więc bardzo dobrze tłumią hałas.
Te o grubości 18 cm pozwalają uzy-
skać ochronę akustyczną na poziomie
53
dB, a szersze – o grubości 25 cm
–
nawet 57 dB. Bloczki pełne o wy-
miarach 25 x 22 x 25 cm ważą 18-
-19
kg. Do budowy ścian zewnętrz-
nych na terenach, gdzie ochrona przed
hałasem nie jest priorytetem, najczęś-
ciej wybiera się bloczki z drążeniami.
Fot. LECA
Materiał na ściany nośne powinien mieć
odpowiednią wytrzymałość
i dobre właś-
ciwości akumulacyjne
Fot. Łukasz Kozłowski
Na wartość współczynnika
U
konkretnej
ściany mają wpływ poszczególne jej warstwy
–
ich grubość oraz właściwości cieplne,
o których informuje współczynnik przewo-
dzenia ciepła
λ
.
Zmiana któregokolwiek para-
metru spowoduje zmianę
U
całej ściany
O parametrach cieplnych przegród
informuje współczynnik przenikania
ciepła
U
.
Im niższy, tym przegroda
cieplejsza. Na wartość współczynnika
U
konkretnej przegrody mają wpływ
poszczególne jej warstwy – ich gru-
bość oraz właściwości termoizola-
cyjne, o których informuje współ-
czynnik przewodzenia ciepła
λ
.
Jest
on wprost proporcjonalny do
U
całej
przegrody, czyli im
λ
jest mniejsza,
tym niższy jest też współczynnik
U
,
a więc przegroda ma lepsze para-
metry cieplne. Niska wartość
λ
może
też oznaczać, że wystarczy cieńsza
warstwa ocieplenia niż w przypadku
zastosowania materiału o wyższym
współczynniku
λ
,
czyli gorszych pa-
rametrach izolacyjności termicznej.
Przy dobieraniu grubości ocieplenia
bierze się też pod uwagę izolacyjność
cieplną danej przegrody (ściany,
połaci dachowej, stropu). Jeśli mur
został wykonany z betonu komórko-
wego o wysokiej izolacyjności ciep-
lnej, warstwa termoizolacji może być
cieńsza niż ta do zaizolowania ścian
ze zwykłego betonu komórkowego lub
silikatów. W przypadku ścian obecnie
wymagany współczynnik
U
powinien
być nie większy niż 0,25 W/(m
2
.
K).
Ale by uzyskać parametry cieplne wy-
magana dla budynku energooszczęd-
nego, to nie wystarczy. Standard
energooszczędny (zgodnie z wytycz-
nymi NFOŚiGW NF40) wymaga
U
na
poziomie 0,15 W/(m
2
.
K), a pasywny
(
NF15) – 0,10.
Ważne parametry
