łazienki i kuchnie
111
Każda okładzina ma własną specyfikę
układania i pielęgnacji, wymaga też
zastosowania odpowiednich zapraw
klejących i spoinujących.
Przyklejanie płytek na podłodze
1.
Na pczątek warto wetrzeć w pod-
łoże cienką warstwę kleju. Czynność
ta to rodzaj gruntowania, które ma
zapewnić jak najlepszą przyczepność
kolejnej warstwy kleju do podłoża.
2.
Następnie rozprowadzamy właś-
ciwą warstwę zaprawy klejącej przy
użyciu pacy zębatej. Gdy w kuchni
jest ogrzewanie podłogowe, najlep-
szym rozwiązaniem jest zastoso-
wanie klejów odkształcalnych o wy-
sokich parametrach (klasy C2S1).
Zapewniają one kompensowanie
naprężeń powstających między
odmiennie pracującymi materiałami
(
podkładem i płytkami ceramicz-
nymi). Płytki wielkoformatowe muszą
być od spodu całe pokryte klejem.
3.
Płytki wciskamy w podłoże i po-
ziomujemy w stosunku do wcześniej
ułożonych.
4.
Przestrzenie między płytkami
dokładnie wypełniamy elastyczną za-
prawą do spoinowania i zbieramy jej
nadmiar z powierzchni. W kuchniach
warto stosować zaprawy wzboga-
cone dodatkami zapobiegającymi
rozwojowi grzybów i pleśni, redukują-
cymi do minimum nasiąkliwość spo-
iny, dzięki czemu staje się ona mniej
podatna na zabrudzenia. Spoiny
powinny też mieć wysoką odporność
na ścieranie.
Zmywanie powierzchni i ostateczne
profilowanie spoiny wykonujemy,
kiedy zaprawa zaczyna matowieć.
Uwaga!
Płytki o bokach długości po-
wyżej 60 cm powinny być montowane
z zachowaniem spoin szerokości
5
mm. Odpowiednia szerokość fug
w połączeniu z wysokimi parame-
trami wytrzymałościowymi zaprawy
umożliwi skompensowanie naprę-
żeń powstających między płytkami
wskutek zmian temperatury pod-
kładu, które mogą dochodzić do kilku
milimetrów, szczególnie na dużych
powierzchniach. Do tak zwanego
łączenia bezfugowego nadają się
tylko płytki rektyfikowane (ścienne
i podłogowe), o specjalnie kalibro-
wanych krawędziach. Nie znaczy to
jednak, że między takimi elementami
w ogóle nie układa się fugi. Układa
się, tylko jest ona bardzo wąska, ma
1-2
mm i rzeczywiście sprawia wra-
żenie, jakby jej nie było. Fuga w tym
miejscu jest potrzebna, ponieważ
płytki nawet w stabilnych warunkach
(
temperatura i wilgotność) podlegają
naprężeniom i skurczom, co może
prowadzić do ich pękania. Poza tym
między płytkami pozostaną mikro-
szczeliny, w które może się dostawać
woda i brud. Do mocowania płytek
rektyfikowanych zalecane są zaprawy
klejowe i spoinujące o podwyższonej
elastyczności.
Przyklejenie płytek na ścianie
1.
Po zaplanowaniu układu płytek
za pomocą pacy zębatej rozprowa-
dzamy klej cienką warstwą (maksy-
malnie 4 mm). Płytki starannie doci-
skamy do podłoża.
2.
Spoinę w wybranym kolorze
wciskamy dokładnie gumową pacą
w szczeliny między płytkami, a jej
nadmiar zbieramy z powierzchni.
Bezpośrednio po fugowaniu po-
wierzchnię płytek obficie zwilżamy
wodą i ruchami okrężnymi energicz-
nie zacieramy pacą z podkładem
ze specjalnej włókniny.
3.
Po zatarciu od razu starannie
oczyszczamy płytki z pozostałości
zaprawy.
Uwaga!
Ściana w kuchni, zwłaszcza
pas nad blatem jest wyjątkowo nara-
żona na zabrudzenia. Dlatego najle-
piej zastosować tutaj nienasiąkliwą
oraz odporną na tłuszcz i soki owo-
cowe fugę epoksydową.
Radosław Murat
Klej nanosi się na podłoże pacą zębatą
Zdjęcia MAPEI
Resztki zaprawy z płytek ściennych usuwa się tuż
po fugowaniu. Najlepiej robić to za pomocą często
płukanej gąbki celulozowej
Fugę wciska się dokładnie w szczeliny między
płytkami za pomocą specjalnej gumowej pacy,
a nadmiar zbiera z powierzchni
Układanie i fugowanie płytek
Znakomitymmateriałem na kuchenną
posadzkę, pod warunkiem że właściwie
wybierzemy jego rodzaj i będziemy prze-
strzegać zasad pielęgnacji, jest kamień.
Do wyboru mamy:
r
granity –
są mało ścieralne, nienasiąk-
liwe, odporne na uderzenia, doskonale
przewodzą i akumuluje ciepło (dobry
materiał na ogrzewanie podłogowe)
i nie wchłaniają tłuszczów;
r
marmury
–
są zaliczane do kamieni
średnio twardych i trwałych, lecz o wy-
sokiej nasiąkliwości.To powoduje,
że mogą się zaplamić, na przykad kawą,
herbatą, sokami, kosmetykami.Na po-
sadzki nadają się tylko wtedy, gdy są odpo-
wiednio zabezpieczone;
r
trawertyny
–
z powodu porowatej struk-
tury są trudne do utrzymania w czysto-
ści. Zaleca się stosowanie trawertynu
żywicowanego (naturalne otwory kamie-
nia są wypełnione żywicą), bo jest mniej
podatny na zaplamienia i wnikanie wody.
Zamiast kamieni naturalnych można wy-
brać płytki z konglomeratu kamienia. Po-
lecane są zwłaszcza granitowo-kwarcowe,
ponieważ mają naturalny wygląd, są od-
porne na zaplamienia i uszkodzenia me-
chaniczne.Wymagają jednak takiej samej
pielęgnacji jak kamienie naturalne.
