Basic HTML Version
Informator Budowlany-murator. Konstrukcje, Izolacje, Chemia, Wykończenie 2013
Więcej informacji o produktach w serwisie
/produkty
Taras i balkon to dwa różne, choć często ze sobą mylone, elementy
budynku. Istotą tarasu nadziemnego jest obecność pod płytą
pomieszczenia. Taras naziemny to najczęściej płyta położona
bezpośrednio na gruncie (choć nie jest to rozwiązanie do końca
poprawne). Z kolei balkon to nic innego jak płyta wysunięta poza
lico ściany. W każdym z tych przypadków warstwą użytkową są
najczęściej płytki (choć nie jest to regułą).
Cechą wspólną wszystkich trzech konstrukcji jest ich znaczne ob-
ciążenie termiczne. Temperatura powierzchni płytek na tarasie czy
balkonie, zwłaszcza ciemnych (choć nie jest to zalecany kolor na
powierzchnie tak narażone na obciążenia termiczne) może wynosić
podczas letnich upałów nawet 70–80
°
C. Nagła burza z opada-
mi deszczu potrafi jednak w kilkanaście minut „szokowo ostu-
dzić” powierzchnię do kilkunastu stopni. Każdej zimy dochodzą
dodatkowe obciążenia, wynikające z przejść przez zero, co może
powtarzać się ponad 100 razy. Trzeba też pamiętać, że różnica
skrajnych temperatur między okresem zimowym a letnim wynosi
czasem nawet 100
°
C.
Do tego dochodzą jeszcze obciążenia działające na konstruk-
cję oraz kontakt z wodą. Konstrukcja tarasu i balkonu musi
umożliwiać przenoszenie odkształceń termicznych. Wymusza to
odpowiednie zaprojektowanie dylatacji – ich układu, szerokości
oraz skutecznego uszczelnienia. Nieodpowiednie rozplanowanie
lub brak dylatacji powoduje powstawanie naprężeń i uszkodzeń
w podłożu, płytkach lub na ich styku, a w przypadku tarasów
nadziemnych – także jastrychu dociskowego.
Rozpatrując dla tarasu układ jastrych-okładzina (dylatacje jastry-
chu są ściśle skorelowane z dylatacjami w okładzinie ceramicznej,
przez co zagadnienie to należy rozpatrywać łącznie), można wyróż-
nić następujące typy dylatacji:
– brzegową (obwodową, skrajną) – oddziela warstwy konstrukcji
tarasu od ścian, słupów i innych sztywno wbudowanych elemen-
tów,
– strefową (pośrednią) – przebiega przez całą wysokość jastrychu i
okładziny, dzieląc połać na niezależne części,
– montażową (na połączeniach warstw konstrukcji tarasu z ele-
mentami o innych właściwościach) – oddzielenie okładziny od
kratek wpustowych.
Może się zdarzyć, że przez taras przebiega dylatacja konstrukcyjna
budynku – w przeciwieństwie do trzech ww. zawsze przechodzi ona
przez wszystkie warstwy konstrukcji (także płytę stropową).
Poprawne rozplanowanie i wykonanie dylatacji jest jednym z głów-
nych warunków bezawaryjnej eksploatacji tarasu. Dylatacje brze-
gowe i strefowe jastrychu oraz okładziny ceramicznej przechodzą
przez oba elementy konstrukcji oraz przez uszczelnienie zespolone
(podpłytkowe). Muszą one mieć tę samą szerokość i idealnie się po-
krywać. Jakiekolwiek przykrycie dylatacji płytkami okładzinowymi
prowadzi nieuchronnie do ich spękania, a co za tym idzie –
uszko-
dzenia i obniżenia walorów estetycznych okładziny. Planując układ
dylatacji należy wziąć tę kwestię pod uwagę. W przypadku dużych
tarasów, o skomplikowanych kształtach, wymaga to nierzadko
uwzględnienia układu płytek już na etapie projektu.
Kształt zdylatowanej powierzchni powinien być, w miarę możliwo-
ści, kwadratowy lub prostokątny (proporcje boków maksymalnie
2:1). Rozstaw między dylatacjami nie powinien przekraczać 2 m
(rys. 1.), a szerokość dylatacji powinna wynosić 10 mm (absolutne
min. to 8 mm), mimo że taka szerokość nie zawsze wygląda ładnie.
Dylatować należy także zmianę kierunku połaci. W przeciwnym
razie możemy być zmuszeni do ponownego ułożenia okładziny,
nierzadko z uszczelnieniem podpłytkowym, a nawet z koniecznością
naprawy jastrychu.
Już układając jastrych, należy zadbać o poprawne wykonanie dylata-
cji. Zdecydowanie najlepszym (choć i najdroższym) rozwiązaniem są
specjalne profile dylatacyjne. Pozwalają one na uzyskanie odpowied-
niej szerokości szczeliny na całej jej długości. Często popełnianym
błędem jest traktowanie jako dylatacji przekładki z dwóch warstw
papy lub kawałka sklejki o szerokości 5–6 mm. Skutkuje to niestety
późniejszymi problemami eksploatacyjnymi.
W przypadku uszczelnienia zespolonego wymagana jest bezwzględ-
na szczelność hydroizolacji podpłytkowej. Dlatego konieczne jest
stosowanie taśm i kształtek uszczelniających...
mgr inż. Maciej Rokiel
Polskie Stowarzyszenie Mykologów Budownictwa
ekspert
Profesjonalista profesjonaliście
Dylatacje balkonów i tarasów
z okładziną ceramiczną
Więcej na ten temat czytaj w nowym
„Informatorze Budowlanym-
-murator” 2013